Akın Akça Şiirleri - Şair Akın Akça

Manidardır hikaye; masal olabilecek kadar gerçek, gerçek olamayacak kadar güncel!

Bir daha hiç olmayacaksa
başlamamak bir daha belki
-bir başka hikayeye-
de en iyisi.

İstemeden bir şeyler olabiliyor;
ben, sen, dileğini çekmeden.

İstemeden dünya kıpırdanabiliyor;
ben iken sen, sevgini teneffüs ederken

saklı mıdır
ki, olsun saklı...
inanma gurbetlere
-anlamsızlıklarda.
yoktur göç böyle:
yok'tan öte,

Hükumetin sınıf atlama sevdası
sınıfta kaldı son anketinde -hem kendi.
Kimse ona demezse, 'sen, düşüksün' diye;
o, gene de, uzuneşek.
Atatürk'ü düşürmeye çalışır,
kendini aşağılık gördüğü için

Bir mağara adamı, bakan gökyüzüne;
En güzel görebilir, yıldızları:
Eline az şey verilen,
Tiyatrolarla dünya savaşının
İkincisi'ni hem aşan,
Eski Almanya'ya benzer,

üstümüze düşen ışık

bir görüntü sunuyor bize

ama bunu toparladığımız kaşık

İnleye inleye
ölüyor olsaydı insan
yaşlılığında
ya da gençliğinde
ama aşk mağduru;
bunla mı alakalıdır

Tuvale fırça darbeleri atıveren, haz almak için sargiler el sadmesini.
Nota dinlemeyi seven, sevdiği için kulak kabartır.
Tatmin olmak için sergiler; ifade eden kendisini, yazdığını yazdıklarıyla.
Şiiri, edebiyatı sona yerleştirmek değildir geçen zaman; yıl, alınan.
Orta okul günleriyken öğretmenlere lakabize, muzip dörtlükler doğuşu
ile başlangıcı bir resim yarışmasında dünyada, mansiyon üçüncü.

Göl kenarındaki karın
ve suyun üzerine doğan zerrecikleri
ışığın,
ki bir gün daha doğuyor;
ne güzelsiniz.
Oynamak istiyorum yakantop,

Su yer-kulesi yüksekten akıyordu
Gün bilmez-ışıltısında, dağların zirvesi-karanlığı özütü
Envai çiçeklerin ve gür ormanların gölgesinde yükseliyordu
Dağların da ötesine, zirvesindeki kar tabakasını
Katarak kendi hortumuna, sanki gökteki deliği kendi açarak! ...
Bir çam ağacı vardı eteklerde ve kar yukardaydı, dağda;