Akif Tütüncü Şiirleri - Şair Akif Tütüncü

Gözlerimi kapatsam
Yüreğim görüyor gözlerini

Ağacın boyunu uzatıp
Uzaklaşması topraktan
Kibirden değil

Yaprağın kopup

Bir yudum aldın mı sandaldır kalbin
Delik varmış kimin umurunda
Sevdiğinin gözleri karşı tarafta
kürektir gözlerin asılırsın

Kadehin acısını içmeyen bilmez

İstanbul uçarken kırık gözlerimden
Bakışlarım siyah gökyüzü
Yıldızlar kanat çırpsa da
Konamaz kız kulesine
Bir sevgiyi kapatmaya

işte bu bizim şirimiz
sen nokta
ben noktalı virgül

Bir kuş olsaydım
Kanatlarımın olmasını istemezdim
İstemezdim
Yağmur yağmasını üzerime
Çölde toprakken
Açılmasın

Gülme rüzgâra gözlerim
Kara bir bulut kaplar ışıltını
Umut ararsın yeşil gözlerde
Karanlığın en yakın arkadaşıdır oysa
Dokunma umuda ellerim
Ellerine düşer içinin yangını

Biri Kasımpaşalı olmakla övünür
Diğeri kadırgalı
Bense saksıya çiçek ekmekle

Bir ömür bitti Bir sevdanın mahkûmluğundan tahliye olamadım Yetiş hâkim bey Boşa Yüreğimle Beni Ömrümün bütün celseleri atıldı Teker teker Mazeret dilekçemde yok artık Savunmalarımsa yirmi dokuz harfin içine sıkışık Tercüme edemiyorum artık duygularımı Baksan bir kelepçenin ucunda her şey Açarsın ateşin anahtarını Ağlama ninem ağlama Bizim topraklarda baharlar ölüm fışkırır su yerine Annelerin doğmamış çocukları açmadan toprak Sütleri akar ırmak yerine Toprağımın her mevsim meyve veren anası Ne çilekeş kışlarda doğurmuştun İki oğul iki kızı Başaktı torunun Koklayamadığın yavrularının Son baharındaki meyvesi bizim Türkülerimiz bile ağıttır en mutlu günümüzde Babamdan çaldığım zamanı Anneme verdim Ama olmuyor Eksik Hep eksik bir şey

Ağlamak için Arkadaş arama boş yere İki göz Yıllardır birlikte akıyor Kardeş kardeş Bir ağaca İki ip astılar Bir ucuna seni Öteki ucuna beni sarkıttılar Adını da Aşk koydular Yolculuk nereye hemşerim Bana da bir metre pazen Bir çift iskarpin al Dolmuş yalan dünyanın minibüsü Sığdıramadım tahta sandalyesine kendimi Benim atölyemde Sana üretecek Deniz çıkmazdı Yüzesin diye ihanete Akşamı bekliyordun karanlığı yemek için Açtın Sana sarkıttığım duygularıma Ben kedin olacaktım Ayağından bir parça koparmak için Yolculuğuna Avluna bırakmadan önce Oysa kaç yıldızı takip edip Evinize gelmiştim Alıntılarız aslında Sosyal çevreden Sözüm meclisten hep dışarı idi İçeri alınca Beni dışarı attılar Gece yazılır ayrılık mektupları Siyah boya Bitmesin diye Aslında aşta yazılır Bir pastanın üzerine Kesileceğini Bile bile Burada olmayan daha çok insan var Hepsi bir dönem masa komşum olan Koşardım ara sıra ağaçlarına Dilenci gibi ellerime bırakırdım eriklerini Daha kızarmadan Onların sesinin tokatıydı Güneşten önce beni uyandıran İlk yaramazlıklarımı bana hatırlatan İki taş arası hayata gol atma oyunu oynardık Boş vakitlerimizde Birbirimizi içimize doldurmaktı Aslında amacımız Öylesine yalnız Öylesine bizle doluyduk ki Evimizden yola giderken Selamlarının buruk tadını özlerdik Annem gibiydi anneleri Ayrılsakta dua okutan cinsinden Bir daha görüşemesekte hiçbiriyle Çocukluğumu fısıldayacaklar yüreğime ,,,,,,,,,,,,, Bendim dağın tepesindeki kar Güneşteki yangın Kar Su olmadan da bendim Güneş yangın olmadan da Toz birleşip dağ olduğunda da Bendim Savrulup ayakların altında Ezildiğinde de ,,,,,,,, Benim Elleri kapıya dalgalanıp Zilini çalmaya korkan Yokluk zamanlarında Bana verilmiş hediye idi Oysa ellerim Benim Evine kapı olup Seni kendimden koruyan ,,,,,,,,,,, Çakırkeyif olduğum bir gün Dünyaya düşmüşüm Yahu niye söyleyen olmadı Bu dünyada alkol yassak Balkondan girmeye kalkışmazdım evimize ,,,,,,, Adına ağlamak demişler Gözden akan suya Oysa binlerce yıldır Su akıyor topraktan Bir tek gözmü ağlar ,,,,,,,,, Bakıp bakıp geleceğim sınıfınıza Merak etme Arkadaşlarım yerimi ayırttı Ayakta kalmam dönüşümde İçimi seninle doldurmam lazım Bana az müsaade platonik aşkım ,,,,,,,,,,,, İçimde cammı vardiki Açılsa parçalarımı bulacağım ,,,,,,,, Gözlerimin tanıdığını Ömrüm tanımadı Ellerimin çektiği hasreti Yüreğim çekmedi ... Ondandır Platonik aşktan sınıfı geçtim Örgün eğitimde sınıfta kaldım Bütün mesele müfredatta ,,,,,,,,,,,