Mutluluk, uzak bir deniz ülkesi.
Yelkenim yok, yüzme bilmem.
Ne bir can simidi uzatanım var
Ne sabah uyandıran, kuş sesim.
Gidecek bir evim bile yok
Nar çiçek açtı demirde
İmgeliyor şiiri.
Artık alacak iklimi kalmadı
Ilıman havalar, omuzlarımızda.
Mum yanıyor
Zaman yanıyor
Yüzümde hüzün çizgileri
Yıllar kaçıyor
Sevdam ardından gidiyor
Gönül sokaklarda deli divane
Her mevsimin bir göçü vardır ölüme
Kimi yağmura kaçar
Gülün yapraklarında saklanarak
Kimi vapurla vurur kendini nehre
Rüzgârı dost bilip
İnanmayın siz mevsimlerin yolculuktan hoşlandığına
Üzerinde oğlu yatan anne
Yaşarken mezar olan
İki kişilik buluşan ölüme
Yüzünü yıka
Çiçeği kurumuş
Oğlunun toprağının
Kağıttan gemiler yaptım kalbimden battı,
Olsun gönül,sende daha çok kağıt var gemiler yapacak.
Batsada her biri,teker teker,
yeni sevda dalgaları yanaşır,
batsada her biri teker teker.
Sende daha ne sevdalara açılacak gemiler yapacak
Müsaitseniz bugün kalbime bekleriz
Günün ilk ışıkları senin gözlerin olsun diye
Kahvaltıyı birlikte yapıp
Kan kırmızısı
Herkes, kendi ilmiğini geçirir iğneden
Kabuk bağlamadan, kanatılır sökükler.
Bellekler, yorulma tarihidir insanın
Çiçek kılığında maskelidir dikenler.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!