Akif Tütüncü Şiirleri - Şair Akif Tütüncü

Hayatıma getirdiğin bir aşk
Bir şehir
Birde öğrencilik var
Kendimi öğrendiğim

Hayatıma getirdiğin bir deniz

Hayatıma giren bütün karakterleri sevdim
Ama en çokta seni

Sessizdin birazda düşünceli

Bilmem kaçıncı kez izledim gözlerini

güzel insanlar
bir bankta
donarak ölür
bir Taksim sabahında

kırık banklar yatakları

Güzelsin öylesine güzel ki
Bir zamanlar kendim vardı

Ben ağlarım seni görünce
Gözyaşlarım bile kıskanır seni
Ondan daha bensin diye

Hayatı öğretti bana,
harita metottan yapılmış atlas
Doğunun kaderi midir,
hep acısal yükseklikler vardiyası
Günde üç öğün aşsız.
Metotlar haritalı, haritalar metotsuz,

Son damlayı içtim şehirde ki

Hasret tuzun içinde

Yürüdü gitti aydınlık geceye

Toprakta açan başaktır gözlerin.

Nisanda yağmurlu
Hasatta devrimci
Yıldızlara yolculukta
Yol arkadaşımdır gözlerin.

anlamazsınız değil mi uykuda bile beklemeyi bir gece vakti sıçrayarak kaybettiklerini yakalama isteğini Beklediler Batan geminin yüzmesini Oysa ışık yoksa gözde Huzura binmez yolcula sadece bir kurşun kadardı yürekler Acele adımlarla adımladın Gözyaşlarım gözümü Beni Sende mi terk ediyorsun Hem gülerken döküldün Hem ağlarken Bazense boğazımda Yaşayamadıklarımla birlikte misafir kaldın Bazen Unut dersin aşkıma Dökülmek için nazlanırsın Ara sıra rastlaşırsanız da Yaşayamadıklarımın ön sözü olup Beni sen de terk edersin İçim kelime yığınından başka birşey değildi ondandır sağa sola döküp şiir çıkarmaya çalışıyorum Hayatta hep Donkişot oldum da savaşmaya değecek yel değirmenim hiç olmadı seni yazdıkça ben tükendim artık kalemimi kırıp beni yazacağım sen gittin ya şimdi beklemek bile anlamsız yapacağımız sıradan şeyleri özlemek elbiselerime bakıp beğenecek mi diye düşünmek saçlarının şeklini hayal etmek yok artık çaresizliğimi bile özleyeceğim artık Yalnızlık sen misin? Her nefesimde Seni döküyorum kelimelerime Artık korkuyorum biterse içimdeki bu nefes Ya sen de gidersen! Derin bir nefes alın aşkı bırakın en tehlikeli madde Çocuktuk Boğulduk Dokunulmayan eller arasında Uçurtmalarımız kaçkın Ayakkabılarımız ranzalarda Ve biz Kapı önü çocukları Bekliyoruz hala Acılarım vardı dizkapaklarımda Kermesi içinde saklı Şımaracak kanlarım akmadı hiç Çocuk değildi daha susan düşlerim Aynalarda Büyümedi çocukluğum Büyümenin yaşlanmaya bakmak olduğunu İlk simidimi çaldırınca anladım Susamsızdı Doğum günü kutlamalarım İçimiz Sıcaklığı Sadece sobaya elimiz değince hissederdi Sözcüklerimi biriktirdiğim kumbaralarım Hüzün dolmuştu Kabul etmiyordu hiçbir banka Maddi değer içermeyen yatırımlarımı ağladığımda hep tek kişiydim dökülen yaşlarımı yine ben topladım

sıkı avuçlasaydı dal yaprağı yine sonbahar olur muydu Yapraklar dallara baharı anlatıyormuş dallar da yaprağa dökülmeyi taşın içindeki kum gibiyim yaşama çıkmam için dalga bekliyorum diyorlar ki artık değdir kelimelerini dudaklarına onlar da yalnız büyümesin senin gibi kaç anahtarla kilitlenir bir çocuğun gözleri? yıllardır açamıyorum! ...bir gün yüzüme baktığında işte buydu bana şiirler yazan adam demen için senelerce şiirlerime gittim şiirlerimde hep Sunay Akının gazoza ağzı değmeyen öksüz çocukluğu vardı Ölüm Küçük bir çocuk gibi Yapıştım bacaklarına Belki Bir sayfa eksik koparırsın diye Kaç yaprak ağaçlara uyup açtı son baharda döküleceğini bilmeyerek sürahinin mi hamaratlık musluğu açan elin mi Beydağı uyuyor çocukken ağladığımda gözlerimi ona bıraktığımdan beri gözlerimle değil çocukluk penceremle baktığımdan herkes dışarda görünüyor Bir dağ yığınıydı ellerin Sonra Toprağa damladı tane tane Oysa çok severdim Kumlardan kale yapıp İçine seni koymayı Kralıydın bütün kalelerimin Şimdi Ellerindir diye Suluyorum toprağı Belki yine kocaman olup Sarılır ellerin baba Acının Tonu Her gün bir yaprağını koparıp Acıları tat yaptı geceler içime Uyurken giyinirdi bedenimi Bütün tonları Siz Acının kaç tonu vardır bilir misiniz?

kar değilimki
eriyerek resmimi yapayım
toprağa
,,,,,,,,,,,,,,,,
ırmağım
bütün damlaların biriktiği