Akif Tütüncü Şiirleri - Şair Akif Tütüncü

Annesinde boğulanlar
Bazen yaprak hışıltısı gibi
Bazen dal kırığı

Annesinde boğulanlar
Bazen tandır yanığı ekmek

Elime yüreğimi alıp sana bir şiir yazmak istedim anne
Yazamadım
Ne zormuş seni anlatmak
Alfabenin kelimeleri yetmedi anlatmaya seni
Kelimelere galip geldin
Tabi yüreğime de

Anne
Ağaçlarım yapraklarını döktü
Gönül kuşlarım, konmaz oldu dallarına.
Yağmurlar ıslatmaz oldu kanatlarını
Anne, omzuna kışmı geldi.

Babamın evine giriyorum
Babam olmasa da
Sahiplenmiş
Anılarını bırakmış her tarafına

Babamın evine giriyorum

Yanlız çıkarsan hayat yoluna
İçinde bir şeyler hep eksik kalır
Doğduğum günden beri hep üşüyorum
Toprağa sarılıp yatılmıyor baba

Duvarlara asılmış resimdir gözlerin
Hayat ilerledikçe batan
Güneşi mezar taşlarına bırakılmış
Bulutlar kamp kurmuş ruhuna
Ruh duvarda
Duvar gecenin sarhoşluğunda

Başka bir dünya var benim gözyaşlarımda
Her damlası
Bir başka baba durağı
Bilmem
Kaç gözyaşı yolculadım bu duraktan
Kaçı diken olup parçaladı toprağı

Açılış sayfası yap
Gözlerimi gözlerine
Uyanınca ilk beni gör
Bakışımız düşsün gün ışığına

Bir nefesim Uçacak kadar güçlü değilim Benden selam söyleyin uçurtmalarıma El sallanmadan koptuğum çocukluğuma Bir çınarım Daha fidan olduğumda kırılmış dallarım Tekrar damlamak istiyorum Doğduğum topraklara Bir kez daha doğduğum topraklarda kokmak istiyorum bende bir güldüm sonbahar gelmeden önce ayaklarına sahip ol benden kaçıyor Şiirlerde anlatılan hiç bir kadın benzemez gerçeğine Dokunaklıydın Dokunmaya kıyamadığım Oysa sen Hep dokunanlara kaçtın Kum oldum Denizi bekliyorum sana kale olmak için sevdiğim Bu gün bana katıl birlikte yürüyelim yorulmazsın kalbim hem sıcak hemde konforlu Doğuluyuz ya Bir tek üniversitede âşık olmaya mahkûmuz Çiçeklerin sevgilinin ellerinde nasıl açtığını bile bilmeyiz Döküleni parmaklarımız sanırız Teker Teker Ben kibrit oldum Sen el İster kır İster yak Malatyanın yakınında yaşıyorum yüreğimin uzağında Yeşilyurdun dokuma tezgâhsız mahallesinde büyüdüm Hep elmaları, kirazları, limanda yolcu ederken gördüm Kasaların arka bahçe çocuğuydum hep Küçük Moskova’ydı adı o zamanlar, ondandır direnişçiliğim Asfalt değildi yollarımız daha, arabaysa bir tek murat 131 Netekim tahtaya kalkmamıştı daha devrimciler Komşu köy mü Yakınca denen benden çok uzak anamın yurdu Her gidişimde dokuz yaşımda dayak yerdim sözde komünistim ya Adını bile söyleyemezdim İlk hayatın gerçeğini komşuya bomba atılınca anladım Görüşünü öldürmeye çalıştılar Bombanın yapamadığını bir darbe yaptı Bomba atanda atılanda şimdi aynılar Bir tek ben değişmedim Hala dokuz yaşımda Ayağını bağladığımdan kaybettiğim kuşun yasındayım Özgürlüğe düşkünlüğüm ondan

Hayatından silemiyorsan karanlığı, karalayacaksın
Hayat çıplak çıkarsa,küllerden gül koyacaksın yüreğine
ormanının en yüce ağacı olup
Dalacaksın hayatın merdiveninden gökyüzüne
Sert esse de rüzgarlar eğilse de dalların, kırılmayacaksın
Gönlüne vursa da gözyaşı dalgaları ıslansa da kaderin