Neler koparırsa koparsın beynindeki fırtınalar,
Ben seninle var olmayı seçtim.
Fırtınalar ancak eşlik eder, yönetemez bizi.
Huyum kurusun hep en kolayını seçtim.
Gel gör ki; seni istememek en zoru,
Ve seni istemek nasıl da kolay bana...
Bu dünyaya tekrar gelmiş olsaydım,
Her şeyden bihaber ağlayıp dursaydım,
Cahillik bu ya; hayatı keşfedemeseydim.
Yine de gelir, duramaz, seni severdim.
Bu sonsuz savaştan galip çıksaydım,
Zaten yetecekti bir sarılma.
Şakadan da olsa bir el tutma.
Verilen değeri gözlerle anlatma.
Zaten yetecekti...
Baştan ayağa özlem olmuşum.
Yorgunluğumun arkasına sığınıp,
Sadece iki üç bir şey karalayacağım.
Şiirlerim beni özlediklerini söylediler;
''Yorgunum...'' dedim,
''Yazmaya vaktim yok...''
"Keşke..." dedin;
"Keşke her gün şiir yazsan..."
"İster misin bugün de yazayım,
O güzel gönlüne bir şiir?" diye,
Seslendim sana fısıltıyla...
Lakin yeşil gönüllüm;
Sensiz bir gün ortasına uyandım ilk kez,
Üstelik solumda bir ağrıyla,
Dünkü münakaşanın kesiklerini taşıyan...
Yüzüm yıkanmak istemedi bugün.
Elimden düşürmediğim saçlarım,
Işık söndü sanmışlar...
Işığı kaybettin sanmışlar...
Sanmışlar işte...
Sormuşlar mı peki?
Bana sormuşlar mı sanarken?
Işığını açıp bakmışlar mı gözlerinin, aslında parlarken?
Müblağlarla yaşam sürmek,
Bir işe yarar mı hissettirir insanı?
Neşeliyken iyi hoş da,
Öfkeliyken ne hale koyar insanı?
Kıskançlık da mı hiç gelmez içinden,
Aşkın bıraktığı sancılara kılıf bulmak için?
Asalet zarfıyla mektuplanmış bu gözler,
Sahiden bir zamanlar şiir defterimi ellerine ağladığım,
Ağlayıp da yeşile boyadığım gizlice,
Boyayıp da fırçalar yediğim hazince,
Birkaç ay sonra da çıkıp gelince,
Yangınımı dindiren o kız çocuğuna mı ait?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!