Kafanı kaldır da bak.
Gördüklerin sende kaldı mı
Bakmayı bıraktıktan sonra?
Her ne kadar sen unutsan da,
Mehtap unutmadı yazdıklarımı,
Senin bakışların hakkında.
Ellerin kadar güzel midir kaderin de?
Düşünmemeli belli ki,
Kaderin ellerinde...
Parmaklarında ve avucunda duruyor...
Onlara benziyor...
Gönlüne benziyor...
Düşünmenin de bir sınırı var.
Sınırsızlıkla başa çıkmak zor,
Sınırla da...
Kendimi çok iyi tanıyorum,
Ama kendime yabancılaşıyorum.
Anlat, bir şiir...
Dur bu başka bir şiir.
Eski yazdıklarım beni andı.
Hazır kış da gelmişken,
Neden andı söyleyelim...
Sesim çok kısık, aldırma sessizliğime,
Mutluluktan kaybettim sana sarılırken.
Geçmiş sarılmalarımız geldi zihnime,
O günlerde nasıl bağırmamışım ben?
Kalbine girmek için seni sevmek yetmez,
Eskide kalanlar,
Ne de güzel kalmışlar.
Ne de güzel duruyorlar orda.
Gelmelerini istersin bazen de,
Çok yorgunlar;
Mecalleri yok yürümeye,
Seni gerçekten sevdiğime bir kez daha kanaat getirdim.
Bana benzemeye başlıyorsun.
Duyguların, mısraların...
Kelimelerinin yerleri,
Benim kelimelerimle sevişiyor.
Belki de savaşıyor.
Yazılacaklar tükendi,
Kalem sessiz...
Eski yazılanlar gönle tercüman oluyor artık.
Okuyunca şöyle bir;
"Daha ne yazılabilirdi?" diyor gönül.
Yazılmamalıydı,
Bazen doyasıya nefret,
Bazen doyasıya sevgi...
İki tarafımdan çekiştiriyor duygular,
Tam orta halli takılacakken.
Tam kurtuluşa erecekken,
Yakamı bırakmıyor seninleyken sensizlik.
Neşem var.
Ve özlemli bir hüzün içimde.
Gezmekte o şiir yüzlünün gönlünü gönlüm,
Ve bulur her gece,
Başka bir hayranlık sebebi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!