Ahmet Ada Şiirleri - Şair Ahmet Ada

sen ey yeniden çiçek açan ağaç...
gökyüzünün mavisini dağıtan rüzgâr..
bunlar senin gözlerin ey yıkıcı sevgili

sen ey yırtıcı sevgili, ey yetinmezlik
gökyüzüne alıştık, suyu işledik

“Ama onlar bir türlü anlamıyorlar
Hüznün de bir ölçü olduğunu”
…

“Kapısı çarpıp duran bağ evinde”
“Benden toprağa gitmekte olanı görüyorum”

Kuşlarla çevreli bir akşamüstü. Kapı önüne gün
bakışlı kadınlar oturmuş, konuşuyorlar sessizce.
Sevda sözcükleri açık bırakılmış pencereden geçiyor.
Birkaçı göğe asılı çamaşırları topluyor. Biri
var, bekliyor beni. Yağmur yürüyüşlü biri. Kapı
eşiklerinde yüreği serçe. Odası yaz kokuyor. –

bir ağaç çürüyor ayakta
denize karşı yapayalnız
dökülmüş yaprakları yaz ortasında
derine düşen darmadağın anıların
son türküsünü söylüyor
dalın uzantısı olmuş

bitmiş bir sevdanın neresindeyim
aşk nerede bitiyor nerede başlıyor ayrılık
bakıyorum göremiyorum
gözlerinin yitirdiğim anısındayım
ferah bir günün içinden geçiyorum
elimde akarsuya benzeyen çakıl taşları

baktım ki uyuyorsun akşam vakti
ne sevdalar unutulmuş ne anılar
seçiliyor yağmurlu bir gün
buğulu bir pencere camı
göğe açılan kapılar, seçiliyor
günün birinde inceliklerini yitiren

olanca sesindeki gürlük
yankılanır kara dağlarda
eskiten ne var orada gökyüzünü
gövdemden gövdene dağılırken kimya
senin melez düşlerine karışır
ben yaprak silkelerken avluda

çatal kaşık sesi sonra çığlığı
bir umutsuzluğa girerken dünyanın
dışarda kar saati kırılgan ipek gibi
keder var odalarda keder var
oysaki bir sürahinin dolu duruşu var
annelerin yaslı duruşu var

benim işte evimizin önündeki salkımsöğüt
benim işte mahalledeki kör çeşme
şakayık benim gül ben
yakamı bırakmıyor gideyim
göğün ilkyazı, bir de kavuşamadığım
deniz, denizin gök gözleri

anladım aramalıyım gökyüzünün fıskiyesini
gülleri ve gökkuşağını bulmak için
unutulmuş viranelerinde göğün
yakılıp yıkılmış köyler bulmalıyım
ağlamaya hazır yeni doğmuş çocuklar
hoyrat savaşın ölüleri arasında