Ahmedi Şiirleri - Şair Ahmedi

Cânâ ne leb-durur bu ne yâkût-ı nâb olur
Kim lal anuñ odından eriyüben âb olur

Yañaguñ üzre zülfüñi görüp göñül didi
Zi hoş benefşe kim gül-i sürha nikâb olur

Cânda ışkuñ olalıdan ihdâs
Geldi binüm başuma çoh ahdâs

Işkuñı tâ ebed komaz göñlüm
K’ol ezelden-durur baña mirâs

Cân saçuñuñ girihinden dilemez ki ola necât
H‹ş hevâdur hevesi bu ki bula anda vefât

Hasretinden yüzüñüñ yile varur bâg-ı bahar
Hacletinden lebüñüñ yire girür âb-ı hayât

Cân sayd ider gözüñ bu cihâna belâ mıdur
Peykân urur cigerlere tîr-ı kazâ mıdur

Zülfüñ kohusı-y-ıla muattar-durur hevâ
Bu ûd mı ya anber ü müşg-i Hıtâ mıdur

Cân yüzüñ zülfüñi ister rûz u şeb
İşideli bu sözi kılur taleb

Nîşe ditrer âfitâb irmedi-se
Yañaguñ ışkından aña tâb-ı teb

Cemâlüñ fikri aklumı şehâ ser-geşte-hâl eyler
Teâlallah zi sâni kim cemâli ber-kemâl eyler

Abîr ü tâze nesrînden saña zülf ü cebîn ider
Gül-ile anber-i terden saña hadd-ile hâl eyler

Cîm-i zülfünle gözündür câna zâd
İy elif-kad kâf hâ yâ ayn sâd

Âferînle saña cânlardur mürîd
Ki âferînişden kamu sensin murâd

Çü gezler ohunı ol fitne gözler
Biaynih bilürem kim cânı gözler

İder ol serv kaddüñüñ hayâli
Revân her kirpügümden bunca gözler

Çün bâœ-ı subh zülfüñe anber-fişan ider
Her kanda kim hevâsı nefes ura cân ider

Kaşuñ bigi kemân çekeyim dir güne hilâl
Göz göre râstı bu ki ol kej-gümân ider

Çün demür-ile kamışı kıldı Hâlik âşikar
İtdi kılıçla kalem çoh dürlü bahs ü kar-zâr

Didi evvel fahr idiben kılıc kim ol benüm
Kim benüm-çün didi “enzelne’l-hadîd” ol Kirdgâr