Ahi Şiirleri - Şair Ahi

Kim démişler es-sahiyyu mâ-melek
Döneyüm yoluñda döndükçe felek

Sînede hâlî degül hecrân hecrân üstine
Tekyede eksük degül mihmân mihmân üstine

Her dem cigerde var ola bir kanlu dâğumuz
Eyleñ du‘â söyünmeye yanar çerâğumuz

Düşdük tarîk-i meykedeye câm-ı belâden
El çekmezüz ecel sımayınca ayağumuz

Kime kan ağlayayın dîde-i giryânumdan
Kime yanam yakılam sîne-i sûzânumdan

Ağlatsa ger bizi n’ola ol mâh-pâremüz
Çûn kim bu göz yaşından açıldı sitâremüz

‘Işk âteşi bizümle tutuşduğını görüp
Göklerde bir çakım kav olupdur şerâremüz

Bâğ-ı hüsn içre bulınmaz saña hemtâ güzelüm
Serv gibi salınursañ n’ola şâhâ güzelüm

Hil‘at-i hüsni géyüp şîve-i nâz ile yüri
Kılmağa kendüñi ‘uşşâka temâşâ güzelüm

Vérmesün Hak kimseye ğurbetde yârân acısın
Yollarında öleyin ben baña yârân acısın

Tatlu tatlu o güler ben acı acı ağlaram
Ol yolında öldüğüm tatlı sanur cân acısın

Dôstlar duşman dahı hercâyî dil-ber sevmesün
Hâne hâne seyr édici şâh-ı hâver sevmesün

Ğonca göstermez yüzin zülf ile örter rûz u şeb
Mü’min olup bir kişi çâk başlu kâfir sevmesün

Bir gül-i tersin seni Hak yad elinden saklasun
Ğonca-i nevrestesin horyad elinden saklasun

Göñlümüñ ma‘mûresin zulm ile vîrân eyledüñ
Hak senüñ seng-i dilüñ Ferhâd elinden saklasun

Beni başdan çıkaran sünbül-i gül-bûdur bu
Cigerüñ nâfelerin hûn édici budur bu

Dîde-i dil-ber iseñ de uyan éy baht-ı siyâh
Bunca yıllardur uyursın néce uyhudur bu

İzi tozına kühl senüñ müşterî ise
Kana boyansun éki gözümüñ biri ise

Gel beñzeriyle söyle eyâ hvâce-i cemâl
Cân ile bûseñi alalum beñzeri ise