Adını Unutursam Dünya Durur

Adını unuturum bir gün belki,
Ama kalbim hâlâ senin telaffuzunla atar.
Zaman silmeye çalışsa da seni hafızamdan,
Ben, seni ilk defa sevmiş gibi uyanırım her sabah.

Sen bir isim değilsin artık —
Sen, bir çağrının biçim almış hâlisin.
Gözlerinle yanar güneş,
Gece, kirpiklerinden düşer karanlığa.

Yürüdüğüm her yol, seni aramakla başlar,
Kaldırımlar bile seni hatırlar benden önce.
Ayakkabılarım yorgun,
Çünkü her adımda seni ezberlemeye çalışıyor.

Bir gülüşün var…
Tüm ömrümü susturacak kadar gür.
Ve bir sessizliğin var,
Bin yıl önce söylenmiş bir dua gibi derin.

Kendime bile yabancıyım artık,
Senin olmadığın her cümlede eksik bir sesim var.
Dünyayı gezdim,
Ama hiçbir coğrafyada senin kadar güzel bir anlam bulamadım.

Adını unuturum bir gün belki,
Ama dünya durur o an —
Çünkü içimde dönen her şey,
Senin etrafında var olur.