Adı Yok Şiiri - Canan Özanaç

Adı yok Züleyha'nın,
Gazete kupürlerinden tanırsınız baş harflerini.
Öyle ya suçu büyük;
Utanmalı, adını açığa vermemeli Züleyha..
Belkide onun suçu, dünyaya kız çocuğu olarak gelmek.
Utanmalı, saklamalı olmayan adını.

Leyla, Fatma, Gülsüm, Selma,
Ne fark eder, adı olmamalı..
Başı hep önde, gözleri yere dikili olmalı..
Ellerini önünde kenetlemeli, çapraz bacaklarının üzerinde
Utanmalı; çünkü daha 13 yaşındayken bile,
''Kendi rızasıydı'' lafı üzerine yapıştırılmalı..

Bahane çok, adsız olmak için,
Birgün ''boncuk yuttu'' o yüzden ölü bulundu,
Ertesi gün, ''berdel' bahaneydi,
Daha sonraki gün; örfdü, adetti, töreydi..
İstismarın kurbanıysa minicik bedenler,
Adsız kalmalı, adı olmamalı..

Daha kaç çocuk getirmeli bu dünyaya,
Kaç tanesi kız olmalı, adı baş harfleriyle anılmalı
Kaç tanesi erkek olmalı,
Radyoda, televizyonda, arkasından ''vatan sağolsun'' diye haykırmak için...
Peki sorarım şimdi, biz nasıl özendirelim çocuklarımıza,
''Yuva kurun, torun görelim'' sözü için..