Ertesi günü gördüm yine
Az yukarıda,
Sol tarafta,her zaman ki mahallede
Saat kaçtı hatırlamıyorum
Galiba, bütün saatleri vuruyordu
Akrep yelkovan bile ayrı durmuyordu
Ranzamdayım
Bir yanı sana bakar aynamın
Yüzünü bir göstersen
Sonsuzluk koyarım adını sevdamın
Zeytin ağaçlarının gölgesinde
Yüreği maviden çocuklar
Dün gece beyazı çizdim yine gözlerime
İçimdeki sevgim kinimi öldürdü ve sen şahittin
Sustun ses etmedin
Güzelliğin birbirine düşman etti hislerimi
Şiirse istediğin
bu şiir değil bu sensin
Karanlığa binlerce isim taktılar
Yuvaları yıkıldı aydınlığın
Geceyi hep zindan yaptılar
Kimilerine ak
Kimilerine siyah
Kalpte hep aşk mı var
Penceremin canı yokmu sanıyorsun
Kaç kere kırdım,nefesin içime dolsun diye
Kaç kere kırıldım ki senin bu şehrinde?
Hiç mi? Belki binlerce
Meydanları var gölgelerimin
Hepsi birer can,hepsi kırık penceremde
En başında başından vurdular
Toprağa gömülen topraklar
Mağluplar sarıldı birbirine
Tahtadan uçuşan kuşlar
Katarlar yolu kapattı
Yüzsüz atlarda yüzsüz bedenler bıraktı
Yoruldum
Kaç kişilikti dağlar?
Sen yoktun orda
Her bir sevda ayrı yamaçta
Bütün çiçeklerinde seni arıyordum
Sen olmadan açan çiçeğin
Tutki birden kör oldum
Kestim yüzümü
Aynaya bakarken
Seni gördüm
Alnımı dağladılar
Ayaklarımı kırdılar
Yastığım bir ezanı bekliyor
Kulaklar yoksul
Binbir gece düşündeyim
Usulca tenime dokunmadan düşlerin
Öylece uyandırıyor
Aklımın her köşesi sendeki zaman
Yüksek bir uçurum
Gözler aynı deryada
Sandığımdan yoksulum
Leş dolu sokaklar kargalarla dolu
Nerden bilirdim ölmekten yorulurum
Ne yollar sırtladı beni koşmadan yürüdüğüm
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!