Abdurrahman Günay Şiirleri - Şair Abdurr ...

Hikmet tohumundan ibret ilmini,
Ektiğin vasatta ben bittim babam.
Bir taşlı tarlaydım sen sürdün beni,
Ardınsıra yol yol ben gittim babam.

Hayat heybesine denk vurdun yükü,

Bir jilet yarası gibi kesiyor dil
Elin vahşetini övüyor çağdaşlık çarşısında
İnsanın olması gereken yer bu değil

Bilirim kötü insan yoktur dünyada
Bu cinayetler bu savaşlar bir yanlışlık olmalı

Trafik Işıkları

Zebra deseni yolda,
Yaya geçidi demek.
Her köşede bir lamba,
Yanar sıralı üç renk.

Sevmelerin de bir aklı vardır,
Sevmez yalanı…

Deliler gibi seviyordum, abi;
Seni başkasına yâr etmem dedim,
Anlamadı!

Kahraman İtfaiyeciler
-Türk İtfaiye Teşkilatımıza sunu-

Kimin hanesine düşerse ateş,
Ara telefonla çağır yardıma.
Gecikmeye gelmez yangınla savaş,

Karşılarız gelen akşamsa,
İner gün alacası birazdan.
Güneş sulara çekilir sonra,
Kayar gibi şal omuzdan!

Bak getirdi günlerce balçık,

Bir taklacı güvercindir hayat,
Geçer ölümle dalgasını…
Sevinçler üretir ona inat,
Bırakmaz umudun yakasını!

Güneşler batıran faniliğimiz,

Taştan taşa seker,esriktir başı;
Suyun akışında bu sevda vardır.
Narindir yaprağı,açılır döşü;
Gülün kokuşunda bu sevda vardır.

Ayrılık karlı dağ,kavuşmak düzler...

Bakışlarımda buğulu gemiler olurdu,
Herbiri kendine bir liman bulurdu.
Ama en yalnız gemi sularımda dururdu;
Ben o gemilere çok bindim!

Uymuyor içimize dışardaki hava;
Gönül durup durup hayıflanıyor.
Yitirdik gençliği,yaşadık hovarda,
Geçen yılların hesabını soruyor;
İnsan bu yaşta çağ yorgunu oluyor.