Abdulkadir Karaman Şiirleri - Şair Abdul ...

Ne okunur, ne yazılır...
Aşk öyle bir hitaptır ki!
Ne silinir, ne kazılır...
Aşk öyle bir kitaptır ki!

Ölüleri diriltir aşk!

Hasret geçit vermeyen
Tetikte çığlar ardı.
Gönlüm imdât dileyen
Bakışlara susadı! ..

Eskimez acıların

Ben bir dağım, her yerim sarp
Buzul dolu doruklarım! ..
Aldığım her nefes şarap
Delik delik çarıklarım! ..

Rüzgarların dert ortağı

neyse arka plandaki neden
îtiraz etmeme ve direnmeme rağmen,
ayrılığı sen istedin! ..
hem de geciktirmeksizin...hemen! ..
yalvarmalarımı dinlemedin! ..

Umut ışığım aç göz, özünü, aç!
Göz seni arıyor, söz sana muhtaç
Tek sensin kangren dertlere ilaç
Yeter artık, yeter! Bekletme bizi!
Umutsuz, çâresiz tekletme bizi!

Kapanmış yaralar sızlarsa bir gün
Sızlasın dokunma, sızlatan benim.
Kulağın zamansız çınlarsa bir gün
Çınlasın dokunma, çınlatan benim.

İçine acılar çağlarsa birden

Tespih çekiyorum baba
Tetik değil
Yine de kelepçeli ellerim
Sabret
Bitecek demiştin
Çektiklerim

Bıraktığın ilkeler sinsi sinsi çiğnendi…
Zayıflar tepelendi, güçlülerse gönendi…
Kim giderse yolundan hilelerle önlendi…

Tutunacak bir dalı kalmadı bu milletin;
Peşkeş çekildi Atam! soysuzlara devletin!

Mektup geldi gurbet ele anamdan...
“çok gittin be oğul, gel” diye yazmış.
“Bir an huzur bulamadım yaramdan;
Dertlerim çağlayan sel” diye, yazmış.

“Bilemezsin seni özledim ne çok!

Ahududu reçelim
Dut pestili gülüşüne
Çok susadı yüreğim! ..
Yediveren tomurcuğu
yanaklarında eriyen kaybolan…
geçtiğin yollarda açılmak için