Bitmez hüzün içindeyim?
Her yanımı sarmış acı! ..
Kâh geride, kâh öndeyim
Her tarafta varmış acı! ..
Mümkün değil yaralarla
İçimde acılar
yanaklarımda gözyaşları
gözlerimde hayâlin
ilk defa sensiz dolaştım
bu akşam Ankara'yı
sanki senmişsin gibi
Gönül bahçesinin gülleri açmaz
Sarmış dağı, bağı firkat serâbı...
Darılmış bülbüller uğramaz, uçmaz
Ziyârete gelmez eş, dost; harabı...
Dallar mahzun, mevsim hüzün mevsimi...
Anlıyorum, öylesi bir gidiş ki bu gidiş
Kâlbi koparılıyor gibiyim köklerinden
Gidiş değil, aldatma, bu apaçık bir terk ediş
Terk etsen de kurtulman imkansız yüklerimden.
Her hoş gülüş bir yara, her hoş bakış bir sızı
Ufuklar, bilemem kaç kez karardı?
Bilmem, niye çöktü göğsümün ardı?
Burulmuş kâlbimi isyanlar sardı
Bitmez yalnızlığa ittiği zaman.
Dilekler öğüttüm gittiği zaman.
Örgütle düşünce neferlerini
Cem olsun her seher bir hoş kabulde.
Sevinç kandını açsın umutlar
Elemin kahreden gölgelerine.
Kovalar hükümlü yaprakları rüzgar
dört bir yana sersericesine! ..
Ne olduğunu anlayamaz ağaçlar
seyreder olan biteni sessizcesine! ..
Manzara...kimin,
ne yaptığı belli olmayan bir manzara! ..
Hasretle örülmüş sevdâ ağları
Ömrümü hapsane etmesin gel de.
Gönlümü bırak da…delsin dağları
Tahammülüm, sabrım bitmesin gel de.
Sabrımı mum gibi eritir her ân
-
Mehmet Turgut
Tüm YorumlarBu arkadaşı tanımıyorum