Zeki Tüyen Şiirleri - Şair Zeki Tüyen

hoş bir komodin kalbim
saklı umutlar içinde eksik hayatlar
eski ve kırık dökük eşyalar
terk edilen mekanlarda
gibi sıralı tutkular
sonra birikmiş tortusu

kıyısında çivili uzakların
göverir taş baskılı çiçekler
azıcık artı sonsuza yakın
oynaşır bulutlar çocuksu
soluğum maviden yana soluk
ve bir de kurumuş dudaklarım

yağmur ellerimde tutsak
sen gözlerimde tutsaksın
gözlerin ve dudakların
bir dalganın kıyıya vurması gibi
uysal ve titrek
sen yakınımdan uzaksın

hadi kalk iki kahve pişir
dünya dönmüyor mu ne
her şey daha yakın sanki bana
vazgeç istersen kalsın
bir çift söz söyle, yetişir

dergahımda buldum seni ben
yundum bakışlarının gizemli ırmağında
ve sanki mahzun imgelerin sığınağında
dizlerimiz çözülüyor geceleri
oysa dokunaklı ezgilerde biriken
sevişken ve ıslak dudaklardır bal kiraz

soluklandı gerçeklerde zaman
olgular beklentilere sığınırken
umut umut dudaklarda ezgiler
gün ışır düşünlerin görkemli doruğunda

yitmiş savurganlığı deli dolu yüreklerin

biraz ışık içmiştik ikindiye doğru
bir donandık bir donandık ki sormayın
mevsim güze dönüyormuş ne gam!
avuçlarımda bahar mutluluğu volkan gibi
ve umudun can kesiğinde özlem birikmiş
ve kanat germiş göz erimi erinçlere

çisil yağmur taraça
ve evrenin yalnızlığı
yeşil gözlü tanrıça

düşleme sayrılığı
yapış yapış bilincimde

azıcık arındır suskunluğu
karanlığın oymalı gizinde
duygular kimi kez nemlenir de
kesercesine kuş tüyü soluğu

bir avuç su ister gibi usulca

duvar sessizliğine gömülü insanların karaltısı
bir küme kederin oluşumunda dik duran bakışlar
tatlı çağıltıların özlemidir dudaklarımda

hep gece yarısı korkularını içeren zaman dizisinde
kucak dolusu karanlığa tutsak duygusal benliğimin