Zeki Günay Şiirleri - Şair Zeki Günay

Verdim Fetva kullar kaçtı,
Kör şeytanla düşman oldum.
Gelen öldürmek istedi,
Azraile sırdaş oldum.

Kula dedim bil nimeti,

Fidani dik ağaç olur,
Dallarında yaprak olur.
Sonbahar gelir çatar,
Yaprakları toprak olur.

İnsanda bir fidan gibi,

Doğruyu söyleyince, sivri dilli olduk,
Herkesi dost sandıkta, yanımıza koyduk.
Soframızı açtık, hep mi nankör doyurduk,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Doğru söyledikçe, çile işkence çektik,

İnsan gördüm çamura batıp çıkanlar,
Hayır, durur iken hep şerri tutanlar.
Günahı kendinde marifet yapanlar,
Rabbim sensin dedim ben sana yöneldim.

Attım üzerimden şeytanın tülünü,

Ey insan bak dünyanın her tarafı viran,
İslama dil uzatan, ahiretin ziyan,
Ölüm kaçınılmaz, gelir ummadığın an,
Kendine gel artık, Rabbine isyan etme.

Cehalet aynısını, koltukta, gördün mü?

Sen peygamberin yolunda, mis kokan bir gülsün,
Allah’ım kurutmasın, yaprağını hiçbir zaman.
Allah ömrünüze nice güzel ömürler katsın,
Adaletin kılıcısın Recep Tayyip Erdoğan.

Garipler ve şu yetimler senin aşkınla güldü,

Selam olsun sana, tüm dava dostlarına,
Ahirette güller serilsin yollarına.
Peygamber sarıp sarmalasın kollarına,
Ayasofya der ki? Recep Tayyip Erdoğan.

İstanbul Ayasofya sana aşkla baktı,

Her insanın uykusundayken elbet gelir rüya,
Bazen korku bazen sevinç bazense bir hüzündür.
Karma karışık hayal içinde döner uykular,
Kimi haktan gelen rüya, kimisi şerden rüya.

Tüm gözler kapalı insanlar yarı ölü yatar,

Ey insan sevmektir, sevdiğini beklemek,
İmanı zayıf olana, iman eklemek.
Yakışmaz mümine, güçsüzü itelemek
Sabır bilmeyen insana, sabır ne gerek.

Kör görmez sağır duymaz dilsiz olan susar,

Rüzgar esmedikçe, deniz olmaz fırtına,
Dalga gelip geçer, hep yırtına yırtına.
Yarab ya nasip de, bin Hakk'ın kır atına,
Sabır hırkasını, aşk ile giy sırtına.

İnsandır taşıran, bardağa akan suyu,