Yunus Emrem sözlerin, kalbime şifadır,
İlmin kapısından, girmeyen kul hüsrandır.
Dünyayı kana bulayan, deccal, süfyandır.
Aşkı neyler Allah, kullar edep bilmezse.
Bilmezsin Yunus'um ahir zaman kulları,
İnsan dünyalık peşine, düşmüş gidiyor,
Ne yol biliyor ne de bir yordam biliyor.
Kafir masum insanı, elekte eliyor,
Rabbim zulüm gören, kullarına sabır ver.
Bugün kimin karnı aç, kimlerin karnı tok,
Feleğin bu yayı, düşürür şu dünyayı,
Mecnun neden çöllerde, arar ki Leyla’yı.
İnsan unutur mu Allah-u taelayı,
Neydi şeytana karşı, kulların savaşı.
Bak Âdem ve Havva da şeytana kandı,
Ey Hızır nice savaşların cengaveri,
Bu savaştada göster o kuvvet dengini.
Elbet biliriz kahpe düşmanın rengini.
Kul savaşta görür, Alim İlim bilgini.
Süleyman dünyada asandan büyük asa,
Yalanla şuçlamak, hakk yolu değil,
Fitne uykuda, dili bağlı değil.
İnsandaki iman kalp bağlı değil,
Kul kula değil, kul sen Allah'a eğil.
Tevhid der söz bir lailahe illah,
İnsanoğlu toplar, dünyalık mal akçesi,
Zengin olmaktır, kulların tek gerekçesi.
Arapça Osmanlının, kayıptır lehçesi,
Bu şiir bu sözler, Kul Zeki dilekçesi.
Kullarda Kalpte nifak, dillerinde yalan,
Hakk bilmez insan, küfrü edep bilir,
Küfrü edep bilende, kin belirir.
Ecel gelip çatınca, kul gerilir,
Kul Zeki konuştukça kul delirir.
İnsan edepsiz insanlar hayasız,
Aldanma her gülen, insan yüzüne,
İnsanla konuş, iyi bak gözüne.
Her yoldan çıkan kul, dönmez özüne,
Gel sen uy, bu Kul Zeki'nin sözüne.
Yemin olsun, dost, düşman el uzatır,
Ben cevap veririm, sen sor bana soruyu,
Ağacı yeşil sanar, kör görmez kuruyu.
Beyinsiz elinde, kaval sanmış boruyu
Kur adil mahkeme, görsün insan doğruyu.
Onlar haklı ise, ben sererim kilimi,
Müminler körü, körler müminü dağlayacak,
O kör imansızlığını, imana bağlayacak.
O pis kafirin başını, Alim kul salayacak,
Kuran seni ağlatanın, anası ağlayacak.
Güneş tersinden doğunca, tevbeler aflar biter,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!