Yusuf Ziya Leblebici Şiirleri - Şair Yus ...

Önümde kağıdım, elimde kalemimle
Gecenizi paylaşıyorum sizinle
Sizlerden bir zümre, şehirden bir cadde
Sizleri yazıyorum dizelerimde.

Kiminizin ellerinden tutup koşuyor

Sılaya çevirdim direksiyonu
Bastım gaza basabildiğim kadar
Omu, ben mi taşıyorum kamyonu
Dayan yürek gidebildiğin kadar

Hasret yığdım kamyonun kasasına

Gözümde tüttü sıcacık bir çorba
çorbanın başında sıcacık bir ana
omuzlarım gevşemiş ısıyı görünce
İçime şenlik olmuş bir tas tarhana.
Yumuşacık yatakta kardeşlerimle oynayan
bir de babam olmalı bu küçücük yuvamda

Bizim ev ne yana düşer be dostum
Yere yıkılmadan götür evime
Düşersem yerlere çiğnenir postum
İçmişim bu gece sarhoşum yine

Neye içtim kime dertlendim bugün

Sen benim halkımsın toprağımda yaşayan
Ellerinde kına, gözlerinde umut taşıyan
Sen benim kadınımsın tarlamda koşan
Nehir dediğim damarlarımda coştukça coşan

Sen hudut kapılarından girdiğimdeki nefes

Şimdi sen herkese dost mu diyorsun
Ardından konuşan şerefsize bak
İnsanoğlu çiğ süt emmiş bir kere
Bizi bize karan gereksize bak

Kimi çiçek düşer arı derdine

Öyle sevmelisin ki beni,
yüreğinde hissetmelisin.
Damarlarına girmeliyim
gezmeliyim seni
bu uçtan bir uca.
Beni görmelisin aynalarda

İnsanı insan bildim
Ayırmadım kendimi
Sevmekle suç mu ettim
Öyleyse kır kalemi

Kitap aldım elime

Zor bir yola girdim seninle
Yalan yanlış ne varsa takmadan
Bir gün düşeceğimi bile bile
Önüme yığılan taşlara bakmadan
---Oysa sen;
---hiç bilmedin ki

Zehir verme bana girmez kursağa
Unutma ben halkım hak yolcusuyum
Kirli tohumları atma toprağa
Unutma ben halkım halk çocuğuyum

Can boğazdan gelir boğaz emekten