Yitim Şiiri - Hatice Güzen

Çocuk aklı işte…
Bebek, sesiyle harlanmış alevlerde,
oysa daha paketten yeni çıkmış.
Çığlıklar uğultuya dönüşmüş,
deneyen, bir isyanın gölgesinde kaybolmuş.

Sustum, içime mühürledim her sesi,
duvarlar ördüm, yankım çığlık olmasın diye.
Hep gittim, hep terk ettim belki,
her yol, bir küle basmak gibiydi.

İyilerden bile şüphe ettim,
inanırsam, her şey yanar, belki.
Kim bilir,
belki de en derin yarayı
o inançsızlık açtı içimde,
ve şimdi, içim bir yıkık şehir gibi.

Hatice GÜZEN