Yalçın Koçer Şiirleri - Şair Yalçın Koçer

kendimle kavgalı.
kendime kızmış ben.
bir ben, birde içimdeki ben
kızıştı ortalık, durduramadım

hiç çiçek koparmadım

yasamın sonbaharında.
kahverengi mevsimdeyim.
sararıp dökülen yapraklar gibi.
soguk asvalt üzerindeyim..

yeşil kalır, kalabalıktır orman

Yaşıyorum gel bana sor şu yandığımın dünyasında.
Eşşek gibi çalıştırıp, sırtımdan yiyende geldi geçti
Önüme samanı koyup kendileri tepsi üzerinden
Bal kayamak, yiyende geldi geçti

Arkadaşım diyerek; sırtımı sıvazlayarak

Cansız, durgun.. bilakis mütevazi
Hatları belli olmayan bir kadın.
Kara kalem cizmeye başladı
Giydirdi kadın ı bir kadın.

Dokuma tezgahında bir kadın

Ziyan ettim, boşuna harcadım.
Değmez miş; akan tuzlu yaşlara.
Bu zulmü bana sen tattırdın.
Heder oldum; senle geçen hain zamana.

Kapanması zor bir yara açtın.

Yok kardeşim parasızlık zor iş,
hayatım olmuş bir şiir
Şiir mi istiyorsun? al sana şiir
Elinden emekli, gündelikçi babamdan
Komşu çocuğunda gördüğüm oyuncaklardan istemişim
Al sana şiir...

özlemek seni, sensiz yaşarcasina
uğruna uzun yolar koşarcasina
müjgandan katreler dökercesine
adin hasret,vuslatin ben.

Otur dizim üstüne bağlamam.
El ele verelim bugün.
Yanaş iyice bağrıma.
Gel beraber ağlayalım bu gün

Eskisi gibi oyun havası çalma bağlamam.

zenginlik dediğin nedirki fanii
rızk ne virilmişse onu tüketir kendisi
her şeyi alır gücüde olsa insanın
patatesle geçirebilir hayatı; .. uzun ömür hanii?

Dönermi kavlinden sevgili bilmem
Benim dünyam pir-i fani olmuş galiba
Benden’de bu kadar gideyim bu alemden
Sırra kadem basarım zair galiba

Varsın ziyan olsun aşk kaydına geçen günler