Yalçın Koçer Şiirleri - Şair Yalçın Koçer

yalnızlık zor, ecelden beter.
alem içinde gerçek bir yar yeter.
göz kimseleri görmek istemezken.
sevgilinin sararmış bir resmi bile yeter.

ipil ipil anlamsız yağmursa eğer

artık göçmek gerek dünyadan
nefes almak zor oldu artık
insan denen gaddar mahlukattan
soyutlanmanın zamanı artık

kayıp şehirler türedi alemde

El ele sevinçle yürüdügüm kaldırımda..
Elım cebımde, agzımda cıgaram,
Kafam eğik, hayattan ozur dılerken..
Ne oldu? neden? konusmuyor kaldırımlar..

Satır arası şiiridir
Bir ölümsüz aşk hikayesidir
Keskin,ince bir sırat köprüsü
Üzerinden geçemediğimiz aşk bizimdir

Yaşanmadan yazılmış öykü gibidir

ben sağ yamacıma alırım sevincimi.
yeşil çuha masada bir oyun bizimkisi.
sol yamacımda hüzün oturur; sakindir.
keder karşımda durur, daimi delegedir.

sevincim başlar oyuna, kartları dağıtır.

doğuştan şanslı doğanlar vardır
el vede gül bebek alırlar nefesi
arka mahallede açlıktan ölürken birileri
trilyonluk kuş tüyünde yatarlar

hayatta şanslı doğanlar vardır

Dün tanımıyordum ama bugün biliyorum seni
Elleri toprak kokan Anadolu kadını var sende
Nezaket ve incelik
Aslında adil hemde asisin sende gelemiyorsun oyuna
Her daim kendinden alttakileri düşünürsün bilirim
Seninde canın yazmak istiyor bazı bazı

yalniz kalirim yekten yalniz.
yasanirmi hiç? ask acisiz.
kader defterim bos? ; yazgisiz.
alemler içinde bir ben yalniz.

yalnizim ben; külli yalniz..

gözlerine şiir yazsam diyorum.
kirpiklerinden başlasam satırlara.
kaşlarında noktalansa diyorum.
keman çalsa içli içli,ok saplansa derinlere.

saçlarına şiir yazsam diyorum.

Kalbime hükmedip hareket ederek.
Yürüdüğüm yol, bir sevgiye gitse benim.
Dön bu yoldan; değip, ahkam keserek.
Gönül hicretime engel olurlar benim.

Yol bitse, varsam gönül kapısının eşiğine.