Sabahın kadehi gözlerinle dolardı.
Kabuk tutmuş kalbime sar, küflü yasları.
Lal olmuş ozandım, aşkın çarmıhım...
Gözlerin imkansız sevgi tuzağım...
elin çekme yarim, aklım Cennetim.
Deli gibi, yangın gibi, Mersin’im...
Kalbimi oydukça cennet hayalin,
Geceye emanet ettim yüreğini!
Ne kadar bozduysa hasret tövbemi,
Yağmura açtım dilenci ellerimi..
Kaderi yazan şair, kalemiyle bitirdi,
dün akşam, sana benzeyen birinin ardından yürüdüm.
Görecektin beni, sanki üzerime sen yağıyordun damla damla
Ayaklarımı bi görsen, bi korkak, bi titrek…
Ciğerime, ne oluyor lan dedim, nefes alsana !
Abi dedi yapma,, dur da duruvereyim şuracıkta…
Nefes almasam, baksana, onun ardın sıra nefes alınmaz yapma….
Ben içerledikçe nemlenir bulut.
Ağulanır gök.
Her şey bulabilir kendini bende.
Bir sen….
Olmayan gözlerimle bakarsın resimlere.
Şimdi, meçhul bir asker gibi..
potinlerim eski, yemenilerim kirli..
üstüm başım kir toz…
biraz Yemen, biraz Arıburnu kokuyor süngüm.
Bir elim Kars’ın dağlarında üşür,
bir yanım İzmirde kavrulur.
Hele çekin şu karıncaları yolumun üzerinden.
Canım perişan...
Alırım tüm intikamını șu çileli ömrün …
aha şu gezen minik karıncadan...
Güneşe deyiver,!
neyine üzülsem bu gidişimin...
savaşmadan cepheyi terk edişimin.
verdiğim sözümden kalleşçe kaçıp,
gururu sevgimden yüceltişimin.
şimdi rüzgar esse sen üşür müsün ?
Gemileri sahiller, anıları limanlar yaksın.
Tüm şairleri ilmik ilmik sevdalara asın.
Saçlarını koy verirsen şanlı rüzgara..
Toprağıma, cennettir! Ruhuma kokun yağsın.
Şiirleri bana ver, ayrılıkları bana !
Kanla tükürdüm ayrılık narasını.
Ayartılmış gecelerde kapkaraydı.
Yangın yeriydi gövdem,
Mahşer sandım dı.
Evleri karartılmış sokaklarda yandım dı.
Sırtından vurulan isimsiz savaşlarda kaldım dı.
Ne zaman çocuk ağlasa bir yerde,
İşte ölüyor derim şiirler.
Çocuklar…
Yangın sonrası külleri aşkın.
Bütün çocuklarıdır şiir.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!