Üzeyir Aydın Şiirleri - Şair Üzeyir Aydın

Hasretinde
Ben karşında susamış aç dururken
Yanımda yakınımda uzak iken
Senin suskunluğun beni üzerken
Ciğerim yanıyor sen süzer iken

HALİME BAK

Şu halime bak, neyine bakayım
Neden bakayım, verilmeyen değer
İlgisiz, sevgisiz, umursamaz
Yoğunluk, yorgunluk, yalnızlık

Derdimi benim kimse bilmesin
Halime bakıp dersen delimisin
Deliyim desem sen gülermisin
Gülersen bende deli divaneyim

Bileyim sen gül bende güleyim

İçinde Korku

İçinde korku, sevdanı kaybetmek
Kaybetmek değil, sevdanın acısı
Yürekte sancı, kendini kaybetmek
Hayata daldın, yoksa geç mi? Kaldın

İLİKLERİNDE

Sevmişim ben, yoktur bunun ilerisi gerisi
Anlatılmaz yaşanır, rüyalarımın perisi
Sen denizkızı, ben ovaların avare delisi
Yaktı gözlerin ateşi yüreğime köz oldun.

İnsan Çapı
Bir meydan etrafında sokaklar
Bir sokak seçmem lazım
Hangi sokağa girsem kucaklar
Seçtiğim sokak olur çıkmazım
Hangi sokağa girsem tokatlar

Bu adamlar neden böyle dersiniz
Bunlar sizi severler bilebilseniz
Kul köle olur sizde sevebilseniz
Yazık ki hür değiller bunu bilesiniz

Cebirin Defteri; 11,Nisan,2010; Kütahya

Ben ben değilim ben benden kopmuşum
Umursamaz, vefasız,gamsız olmuşum
Beni benden koparmış kaybolmuşum
Ben beni tanımamışım ben buymuşum
El güne benzemez üç kuruşlukmuşum

Kilidi yok
Hayallerimin süsü gelecek, gelir diye beklerken
Sen ayaklarının üstüne bas, tutma yas gelmeyecek
Unutursun der unutulmuyor, unutulursun erken
Hayat unutursun diyemezsin, yürek bu silmeyecek

Kar
Kar olursa kara içinde açar yara
Kara bürünürse kara kapanır yara
Kar desem beyaz kara desem siyah
Sersem örter kar tüm karaları
Sersem olursa insan açar yaraları