Üzeyir Aydın Şiirleri - Şair Üzeyir Aydın

Duysa

Gözümde gözlerin, kaybolmuş
Arasam bulamam, yabanda
Bana uzak benden uzak
Seni sorsam bilen var mı?

Acaba neden utanmalı, aynaya baktım
Yanaklarım al olmuş, suçlu bakan gözler
Kimden korkar, neden ürker, yürek burkar
İçim yakar, söylenmez, söylenemez,

Yürek sızısı aşk acısı, korkum pişmanlık

Yazık olur

Dostlarım vardır deyip güvendiklerim
Anlayıp dinleyecekler dediklerim
Kalbin derinliğinde beslediklerim
Yazıklar olsun ki sana diyenlerim

Ağlardım evde çocukken
Gülerdim kimse yokken
Kadınlar konuşurken
Ana baba sevişirken
Yatardın gece erken
Kalkardım sabah erken

ANA KUCAĞI

Bana sen çiçekler kadar güzeldin
Ananın kucağında sen bir bebeksin
Benim için sen sessiz uçan kelebektin
Şimdi sen ana kucağında meleksin

Ağlamak istersin ağlayamazsın
Bir damla göz yaşı akıtamazsın
Yürekten yanarsın anlatmazsın
Sen bu anları hiç unutamazsın

Sen ki gerçeklerden kaçarsın

Bu bahar son bahar
Ama nasıl bir bahar
Yazdan son bir bahar
Kışa yakın bir bahar
Acıların sonu bahar
Sevginin başı bahar

Patinaj

Bulutları gördüm sende gördün mü?
Gözlerimden akan gözyaşı tanesi
Bulutlar sanki bahanesi
Bulutlara bak ben varım

Kandırdım sanırlar
Sende kandım dersin
Gerçeği sende bilesin
Söyleyesin onlarda bilsin
Sen sevdin onlarda sevsin
Bilirmisin onların kalbindesin

Üretim fukarası ben gayrı, geçtikçe yıllar
Zirveyi görür gibi olan ben gülesin olmayasın ağlar
Eden benmiyim ki bozan ben olayım
Ya konular beni buldu ya ben konuları bulayım
İzle gör derim çiselerken yağmur tutarsın şemsiyen
Rüyaların güzelliğinde ben olmayayım istemeyen