Üzeyir Aydın Şiirleri - Şair Üzeyir Aydın

UYANDIM

Rüyaymış ben nasıl kandım
Gündüzüm de gece aradım
Aradığım gece değil
Rüyalarımda ki bilmece

TOPRAKTIR KÜFEN

Topraktır Küfen

Rüyaların derinine dalınca
Üç beş derken ömür sermayem bitmiş olacak

TUTSAM

Onun sözüne kanma, sen çirkinsin
Kendini güzel sanma, sen şekersin
Bulduğun dala konma, sen çekersin
Desem beni bırakma, sen gidersin

Mutluluktan uçtuğum gün
Uzakları düşlediğim gün
Sen dünyaya gelmiştin
Tek torunu olmuştun evin
Artık yoktu senden başkası sanki
Fark edilmedi başkası çünkü

Temmuz 2010

Temmuz geldi hoş geldi, sevdası boş geldi
Aynası ayrılıktır, içimde darlıktır

Kıştı kardelen oldun, yazı kucaklattın

Bir umut bekledi herkes döneceksin
Dönecek daha ne günler göreceksin
Derken beklerken umutlar tükendi
Millet hep dua ile devlete güvendi
Seni hücreler zindan tüketemedi
Kalpler dağlandı, yuvalar sallandı

Ben kabıma sığamıyor, taşıyorum
Yük beni eziyor, gene ben taşıyorum
Ben neden böyleyim, şaşıyorum
Ben kendi yaramı kendim kaşıyorum

Ben bencil değilim diyorum

Beyin Alışsın


Beyin Alışsın
Çiçekler pembe mor açmış açsın
Ortaya güzel koku saçmış saçsın

Kendi halinde sevdamı kalmış
Ne dünün kıymeti
Ne geleceğin hikmeti
Düşünemem düşünemedim

Yüreğimde yangın var desem

Sanma gülmek istiyorum
Bende ağlamak istiyorum
Hala bende gülebiliyorum
Ben niçin ağlayamıyorum

Derim kafama takmıyorum