Şiir bazen kavuşamayan bir insana vuslat
Bazen seni seviyorum demenin en tok sesiydi.
Bazen ağlamana eşlik eden mürekkep ve sayfa.
Neydi şiir?
Sahii sevmek mi sevilmek mi…
Senden sonra...
Öldüm.!
Her ölüm yeni bir başlangıç değilmiş;
Gördüm...
Ay ışığı değilim artık;
Kalem elimde
Vakitlerden gece
Ve Haykırışın en sessiz halidir yazdıklarım
Mağrur bir komutan acizliği ruhuna
Çare bulmaya çalışan bir gelinciktir esbabın.
Öyle bi bakardı ki bana
İçim kan ağlar
Yüzüm yine de gülerdi
Bakışında ölümsüz kuşlar uçardı
Gökyüzü ellerinin içiydi
Bir gülüşünde binlerce umut ışığı yatardı
Belki de bir gün neyimize bu dediğimiz umut, yağmur olup yağacaktır üstümüze.
Öyle bir vakit ayrılık ise, atalım şemsiyeleri çöplüğe...
Değsin iliklerimin sızıntısına, acıyı rafa kaldırsın kütüphaneci.
Mutluluklar indirsin gökten sonsuzlukça.
Toprağın en bereketli yerine gömsünler aşkı,
Biliyorum bağrına taş basarsın sevgilim,
Gece karanlığı gibi bir sevdadır gözlerin
Saçların el uzatır yıldızlara simsiyah
Masmavi gökyüzü ellerindir sevgilim.
Bir umut ışığında bakarım kirpiklerine sevgilim
Çay demlenir, sen gel de gönlümüz demlensin...
Öyle bakma uzaktan uzağa,
Düşürme beni tuzaktan tuzağa,
Gel sarılalım bir kaç dakika,
İçimiz geçsin sıcaktan sıcağa...
Nasipsiz kış gelmez, kuş uçmaz derler.
Ya aşk? Derim;
Ona da bir cevap bulamazlar.
İnsanlar hep böyle midir?
Konuşur, konuşur sonra hiç birşey yokmuş gibi susarlar.
Neden arıyor değilim aslında alıştım desem latife etmiş olmam herhalde.
Kimsesizler yurduna atmışlar beni,
Liğme liğme kesmişler beni,
İşlerine geldikçe sevmişler beni,
Ah! insanlar vah! insanlar.
Gelip gelip göçmüşler,
Bir mevsimin daha kıyısına döküyorum hayallerimi,
Bir şehrin daha yıldızlarını çalacağım gökyüzünden,
Biraz siyah dolduracağım ceplerime
Biraz mavi,
Biraz sen.
Sonra ceplerimi unutacağım çürüyen toprağın altında.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!