Gitti,
Belki, "iyi oldu" diyecek birileri
Belki, "dönecektir çok sevdi seni"
Ama ben ağlayacağım günlerce,
En güzel anılarım onda kaldı
Ne olacak şimdi?
Elbet dinecek yağmur,
Elbet doğacak güneş
Sonra,
Gök kuşağı olup belirecek aşk!
Rengarenk uzanacak karşımda.
Seyreyleyeceğim göklerin ahengini.
Ne zamandır sinmiştim,
Hayallerimin gölgesine!
Büyük ve sana dairdi!
Ama üşüyordu kalbim.
Çünkü sen!
Saklıyordun beni
Ne günaydın demeye derman,
Ne de şiire takat kaldı
Gülmeyi bıraktık,
Yaşadığına utanır yüreğimiz!
Ülkem bir yaralı ceylan
Dostlar umutsuz ve kırgın şimdi
İşte yine gün ağarıyor ve ben bir saniye bile uyuyamadım. Dizlerimi karnıma çekmiş, kollarımı yastığa dolamış yalnız ve soğuk yatağımda bir geceyi daha bitirdim. Tüm duygu ve düşüncelerim tek başınalar içimde, hiç biri bir diğerinin elini tutup yön göstermiyor. Hepsi yem peşinde dolaşan sersem tavuklar misali zihnimde dolanıyor. Onları bir araya getirecek ‘’Hadi..’’ diyecek bir şey eksik. Hayallerim…
Yastığa başımı koyduğumdan beri kendimi hayalini kurabileceğim, beni masallar diyarına götürüp uyumamı sağlayacak bir şey bulmaya çalışıyorum. Uzun zamandır uykusuzluk çekmemin bütün geceyi yatağın içinde dönüp durarak geçirmemin sebebi çok düşünüyor olmam değil, hayal kuramıyor olmam. Biliyorum.
Hayal yoksa hiçbir şey yok demektir. Uykularınız kaçar ve rüya göremezsiniz. Sabah olur ve telefonunuzun soğuk ekranında gazete manşetlerini okursunuz, sizi şaşırtacak bir haber beklersiniz. Genç bir insanın ölümünü görürsünüz ve tüm hayalleriniz bir kere daha ölür. Şaşırmazsınız. Hayatı çözmüş gerçek bilgelerin hiç bir şey karşısında şaşırmadıklarını, kayıtsız olduklarını söylerler. Oysa kayıtsızlık hayallerin yitirilmesidir ve bir çeşit ölümdür.
Şimdi bunu düşünüyorum. Ben ne zamandır ölüyüm? Ne zaman yitirdim onca hayali? Hayallerimi kaybettiğim o güne dönebilir miyim? Hayallerimi bir günde mi kaybettim? Kendimi ve hayallerimi bulmanın bir yolunu bulmalıyım. Çok uzaklara takılı veriyor gözlerim.
Annemin anlattığı masallara, benim kurduğum hikâyelere dönüyorum usulca. Eskiden beni hayata bağlayan rüyalarımı bulmayı umduğum, umutsuz bir yolculuk yapıyorum. Şimdi anlıyorum ki eskiden deliydim, aklından yüzde yüz emin olacak kadar deli. Akıl dediğim şey sonsuz bir hayal gücüymüş meğer. Her şeyi yapabileceğime, her zorluğun altından kalkabileceğime inandığım bir hayal dünyam varmış ve ben buna güveniyormuşum. Bugün, burada sıcak ama soğuk yatağımda anlıyorum ki içinizde yaşadıklarınızdan daha kuvvetli bir hayal yoksa rüyalarınızı yitirmeniz kaçınılmazdır. Hayata yenilmişseniz. (ki ben uzun zaman önce yenilmişim) olacakları seyreder veya hayatın keşmekeşinde, ne yaşadığınızdan emin olmadan sürüklenirsiniz. Ben bir süredir bekliyorum, korkarak ve hiç hayal edemeden. Çok uzun zamandır şaşırmıyorum çünkü bir süredir ölüyüm, beni diriltecek tek şey hayallerim. Onları geri istiyorum.
İşte, yalnızım;
Ne bir kardeş, ne bir dost!
Sustu tüm çığlıkları gecenin
Uzak bir köpek uluması hayat.
Şimdi sevebilirim,
Sevebilirdim,
Masum bir çocuk misali
Dizlerimdeydi başın.
Parmaklarım dolaşıyordu saçlarında
Ellerimi tutup, öptün ansızın
Avuçlarımdan...
Ve ben değişir diye umdum,
Kaparsam gözlerimi,
Karşımda belirecek gülüşün,
Ellerin gezinecek tenimde,
Sözlerin kulaklarımda,
Beni özlediğini söyleyeceksin,
İstediğini,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!