Biz iki aşık çiçek
Bahara açan,
Kara kışa da bahsetsek dedik;
Aşkımızdan
Şimdi ben yaşarken
Beyaz karları
Sakın okuyup ağlama anne,
Bu şiir sana bir özürdür benden,
Keşke kaçırmasam güzel uykunu
Asmasan yüzünü, kızmasan annem.
Denedin bilirim, çok da yoruldun
6 Mayıs 1972
Bazen tek kelime düşemez dudaklarından
Sadece belirir bir sahne,
Nasıl anlatsan bilemediğin.
Zor ama anlatmak lazım herkese;
Onlar üç masum çiçek
İlk kaybettiğimiz gerçek bu,
Her nefesimizde
Yaklaşıyoruz sana.
Farkına bile varmadan,
Varlığına aldırmadan
Hatta yakıştırmadan
Bir pelerin misali,
Mor dökülürdü omuzlarından
Gelmişti işte erguvan vakti,
Ve bir hükümdar edasıyla
Karşıladı şehri-İstanbul
Baharın aşka dair vâdettiklerini.
Emanetlerindi kaçıran uykumu,
Burnumda tüten kokun
Aklımı çalan yokluğun.
İşte sevgilim,
Bendeki tavşan uykusu,
Sen dönmeden
Gözlerinin yaşattığı,
Bir deli gelgit,
Tam dökülecek kelimeler, yutuyorum dilimi.
Yoksa nasıl saklarım Seni bunca sevdiğimi?
Aşk mıydı bu?
Birlikte atılan
Bir kahkaha ile başlayıp,
Yüzüne yerleşen
Suçlu bir tebessümle biten
Ve Ben göğsümde çırpınan
Giriş: Coşku!
İçim içime sığmıyor
Bir bahar esintisi,
Hanımeli kokusu
Ve gözlerin!
Bu sefer gerçek biliyorum;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!