çocukluğumdan kalan
ödünç gülümsemeyi bırakıp bir kenara
bir iki satır karaladım benden sonrakilere
herşeyi anlatmak mümkün değilsede,
meçhul birşeyler kalmamalı pek geriye...
dün gece ilk defa
senli düşlerin beni terk etmesine izin verdim
zaten uyku diz çökmüştü göz kapaklarım üstüne
direnmedim
geçmişin dar kaplılarından süzülerek gelen
biz hiç baharı / baharları yaşayamadık diyen bir melodi
uğuldarken kulaklarımda
işte sonbaharı da
geçtik / geçiyoruz diyen bir nakarat dudaklarım da
seni yazmazsam tükenirim demiştim
işte yine yazıyorum
serçe tedirgini adımlarınla
ele vermeden kendini
az mı düşlerime girip çıktın
bilirsin
bir İstanbul'dan vazgeçemem
bir de senden
şu koca şehrin yalnızlığında
bir tek martılar vardı
sensizlik
kimsesizliktir
ve kimsesizlik var ya kimsesizlik
ayaza durup buz kesmek gibi bir şey
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!