Tuncay Aytaç Şiirleri - Şair Tuncay Aytaç

Kanatlarındaki güzellikleri kıskanıyorlar bakışlarımdan.
Oysa ben, güzelliklerini övmüştüm,
Şiir yazdığımı sanarak cümlelerde.
Yağmurlu havalarda hep böyle hüzünlenirim ben.
Kalbimin derinliklerinde ararım hayatın mânâsını.

Hangi denizlerin tuzuydun değdin dudaklarıma.
Hangi denizin yakamozlarında aşkı hissetmişti gözlerimiz.
Bir akşam üstüydü zaman, hangi rüzgâr getirmişti hislerini hislerime.
Göremediğim gözlerinemiydi hasretim.
Nasıl bir sevda idi bu, gözlerinin rengini bilmeden yanmak.

Aşkı sınama bende
Altından kalkamam bu ağır duygunun
Gözlerime de bakma öyle
Gizeminde boğulurum
Boğum boğum siyah saçların gecenin düşleri gibi

Gece büküyor boynunu vicdanı öne koyunca.
Ben, gidiyor başka aleme seni içe koyunca.
Hak yemenin tadına doyulmuyor şeytana tapınca.
Insan olmak bir meziyet, ar namus bir hediye.
Yaradan ne de güzel yaratmış dünyayı sev diye.

Ilık bir bahar aksamıydı kurbağaların ay ışığına olan sevdasında hep birlikte göğe bıraktıkları seslerdeki sevdaları göğe sunmaları.
Akşam kendi yalnızlığına çekilmiş, gizemli iç çekişleri bir rüzgârın seramonisinde canlanıyordu.
Yıldızlar ölümsüzlüklerini sınıyorlardı gök yüzünde.
Yüzümümdeki hüznü ay ışığından gizleyememenin telaşı vardı benliğimde.
Kimliğimde yazan cesur bir yenilmişlik hikâyesiydi.

Yine kozmopolit çağrışımlar, akşamın finaline düşen günden süzülen yaşam kalıntıları.
Ayrıntılara gizlenen, çözümsüz yargılar.
Çocukluğumda saçak altına konulan kaplara biriken yağmur suları takılıp kalmış aklıma.
Her damla sesi, ruhumda melodik bir tını bırakmış.
Melankolik tavırlar ortaya koyarken kızıl ufka bıraktığım meraklı bakışlar.

Bir şiir kadar yakın ol bana, gökyüzü kadar uzak.
Gözlerinle sev beni, varlığım sana tuzak.
Gülümse sen, uzaktan, güneşin yüzünde görürüm.
Bir yudum insanım işte, sevmezsem ölürüm.
Her sabah sen düşersin aklıma, payımı alırım aşktan.

Tüm denizleri doldurup avuçlarıma, gözlerinin mavi tonunu aradım.
Sonra oturup bir kenara, eski günlerimizi andım.
Sensizlik yürekte yanan köz, nasıl kopartılıp atılabilir ki; can'da can olmus öz.
Hasret uçurumlarından düşmüş adamım, saat misali ayrılık anına takılmış kadranım.
O yüzden sen diye atıyor sol yanım.

Ahu gözlerine yazılan şiirleri dinlediğimde gözlerim yaşarır, sözcüklere küserdim.
Her sözcükten kıskanırdım seni,
suskunluğa bürünüp öylece severdim.
Sen, bitmeyen arzuydun dudaklarımda,
içtiğim her damla suda,

Balkan havası gibi değişkendi bakışların.
Bazen ferahlar bazen de hüzün dolardım.
Ama her halin kabulümdü, her halini severdim.
Yine ferahlatsın bakışların, yine aşk dolu sözler düşüreyim gül bahçene.
Can Feda bakışlarına, o yaban güllerinin kokusunu hissettiğim lehçene.