Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Bazen kendi yoksunluğunun içinde yokluğu bulursun.
Bazen kendi yokluğunun içinde bir varlık katar bambaşka bir varoluş.
Dokunursun ve yoklarsın kendini.
Varlığın bir varlık katar bakışına kalpten.
Yaşama perdedir çoğu zaman gözlerimiz.
Bazen bir esinti aralar bakışının yansımasını,

Sanki bana uzak gibisin dedim.
Uzaklıklar benim mekanım dedi.
Nasıl yani? mekanın mıyım? uzaklığın mıyım? dedim.
Ne mekanım ne uzaklığımsın sadece sızımsın dedi.
Kendimi onun mekanında buldum ansızın.
Anladım, ikimizin uzaklığı en yakın yalnızlığımızdı.

Varlıkta bir yokluk var.
Asıl o yokluktur tüm varlığa özde varolduğundur.
Sanma ki batakta,balçıkta bir zorluk var.
İçinden tertemiz arınmış çıkmak var.
Sanma ki yaşam denizi en güzel.
Bilinmez kıyılara düşüncenin sürülüşü var.

Gerçekliğe dokunduğunda henüz kendine gerçekleşmemiştir insan.
Hissedersin ki gerçeklik en derin bakış açısı.
Görebilmek belki düşüncede ama en gerçek.
Ve varoluşun özüne erebilmek.
Düşünce, derin düşünceye daima yansır.
...Gözlerin temizse,gördüklerin seni kirletmez.

Küçücük bir çakıl taşında dahi aşkı bulur insan, kainata şiir yazmak için.

Varolan gerçeklik tekten binlerce değerdir.
Güneş hergün nasıl aynı doğuyorsa, doğan gün değildir hep aynı zaman.
Oysa nice zamanlar doğacaktır,insanın yürekten bakışıyla sonsuzluğa.

İnsanın ruhu gerçekten aydınlıksa ve aydınlıktaysa özgürdür.
Gerisi loş bir ışıktır görülen.
İnsan, insanlar arasında kendinsiz kaldığında fakirdir zaten.
Ancak hayat masum insanların bazıları acımasızdır.
Bir gün tüm değerlerimize ulaşacağız.
Tutsaklığın zincirlerinin kırıldığı gün, özgür bir yaşamın başlangıcı olacaktır.

Suskunluğun öz değeri gerçek bir sestir duyulan.
Bazen dokunuş bir ses, bazende dokunandır ses.
Gerçek duyuştur suskunluk ve duyabildiğimiz düşünceden.
Gerçek ses, düşüncedir. Bazen ses susar düşünce daima konuşur.

Yaşamın sana sevgisini duydukça yaşamak.
Ama o ne olursa olsun hep aynı görüntü ve baktığında sevgiyi anlatan. Gözlerinin içi güldüğünde, hayat duyduğunda koşulsuz kendinsiz.
Yaşamın kendisi gibi hiçlikte,varlıkta, birlikte ve bütünlükte.
İçinden duyduğun belirsiz ama tek ana beliren kimliktesin.
Kimliksizdir gerçek şiir kimliği yalnızca sevgidir ve duyduğun an belirir...

Bazen duyularımız öyle açıktır ki
kendimiz dışı algıda yaşama duyurulmaya dairdir.
Yada somut bir duyma anından en özel duyuşlarda ses olur insan.
Öyledir ki, ses susar, kalpten bir duyuş anlam olur yaşama
kendi içinden yankılanan.
İçsel duyuşumuz, daima bakışımızın derinliğinde sestir.