Tahsin Koç Şiirleri - Şair Tahsin Koç

Galiba son günler yaklaştı gardaş
Baş ile ayak uymuyor arkadaş
Gençliğimde sırtımda taşırdım taş
Ne ayak isyan ederdi nede baş

Anlaşamaz her birisi bir yana çeker

İnsan odur ki, ders alır yaşantıdan hayattan
Yaşantı bir yoldur ki, ders alır seyahatten
Dini öyle yaşat ki, ders alınsın cihattan
Bunlardan ders almayan, ders alır cehaletten

Tahsin derki, ders almayan insan gördüm

İnsanlık, aya çıktıda bre kardeşim
Sen bir komşuya, çıkamadın kardeşim
Annenden, babandan, kardeşlerden
Bir birimize yakınız, bre kardeşim

Bir sıkıntı olunca, birbirimize koşacağız

Korkuyorum, kardeşlerim;
Babam ölünce, birlik bozul’a
Başımızdan, büyükler eksildikçe
Korkuyorum, dirlik bozula

Allah (c.c.) en, büyüktür

Üzülür ağlar gezerim, köyümde
Gözüm kaldı, ekininde suyunda
Yatamaz olduk, yatağında yününde
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Ne şehirli oldum, ne köylü oldum

Köyde baharda, yayılır oynardı kuzular
Şehirde bunlarda yok, alır beni sızılar
Bin bir çiçek açar, vızıldaşır arı’lar
Şehirde bunlarda yok, alır beni sızılar

Melerdi danalar, gelirdi inekler

Yaylığı başında, öyle dolaşır
Bir çiçektir, köylü kızları
Arı namusuyla, sanki abide
Bir çiçektir, köylü kızları

Yaylaya çıkarken, türküdür o

Her birisi, bir tarafa yayılmış
Memleket hasreti çeker, köylüm
Kader bizi, birbirimizden ayırdı
Memleket hasreti, çeker köylüm

Çocukluğu orda geçti, gençliğide

Sen giderken, köyü kime tafşırdın
O zümrüt yaylayı, o zümrüt dağı
Ölülerin yattığı, arzu eden sağı
Sen giderken, köyü kime tafşırdın

Adeta özleşmişti; Zellice senin ile

Pen toğmuşum
İrze’nin Hemşinunden
Pana mevlüt okutmuş
O Merkez Cami’sunden
Pabam beni çok severdu
Hergelene överdu