T/adı da Yok Şiiri - Hatice Güzen

Bir düşünce
- kararmış bir meyve gibi
düştü içime.
Ne sesi vardı,
ne de izini sürecek bir dil.

Zaman,
geriye doğru aktı sanki.
Kendi içime düştüm.
Bir boşluk,
kendi adını çağırdı.

T/adı olmayan bir yerdi orası.
Ne ışık vardı
ne de karanlık.
Sadece ben vardım
eksilen yanımla.

Bir yankı çarptı sonra,
sustuğum yerlere.
Ve sen
hiç olmamış gibi
içimde yer ettin.

Kalbim,
bir gölgenin altına sığındı.
Orada,
yalnız suskunlukla konuşan
bir sevda büyüdü.

Konuşsam eksilirdi,
susmasam taşardı.
Ben,
ikisinin ortasında
sessizlik oldum.