Suzan Çelik Şiirleri - Şair Suzan Çelik

Dünya malum sona doğru döndürmekte evreni
Semirdi zulüm, yetimler aç; pas tuttu kalpleri
Her yanı kararmış toprak bile vefasız, sevmiyor bizi
Son bir umutla çektik bataklıktan çırpınan sinemizi
Yarimiz birtek Mevla, duysun diye sesimizi,
Yoluna girdik; Evladına verdik nasırlaşan kalp elimizi

Bedbaht mecnun besbelli! Savaş açmış ayete
Dilinde küflüdür küfür, saldırırken örtüye
Hem cem olmuş hak için, sahip olmaz diline!
Çerez yapmış Hakk emrin gafil sanmış aşure!

Katık etmiş isyanın! Bilmez Nuh’un aşı ne!

Osmanlı kadar mağdur,
Hanedan kadar MAZLUM..
SIBYAN MEKTEPLERiMLE ben!
FAKAT madem direniyorsun
AYASOFYA sen..
Düştüğüm yerden KALKINACAĞIM..

Herkes gülüp eğlenir, ben onulmaz derde düştüm
Ayrı düştüm ey can bir Sultan’dan ayrı düştüm

Ayrı düştüm gelişini aşkla bekleyen kuşlardan
Çorbasından ekmeğinden aşından ayrı düştüm

Saldırırken sırtlanlar suspustu bizimkiler
Aradım, kurban verilir dava yürür dediler
Ama, kurban kim dava nedir söylemediler
Nasıl dava ki toptan kaderimize terkettiler

Geride kalanlar Valilikle sürek avı sürdüler

Adını Ömer Faruk koydum batıl yok olsun diye
Yaşasaydın 19’luk delikanlı olacaktın şimdiye
Giderken zamanı durdurdun benze diye bebeğe
Şehadet alnına yazılmış bebeğim ezelden ezele

Canım oğlum sen rahat uyu seni öldürenler silindi

Sabahlar oldu, akşamlar oldu ben beklerken
Yanmakta kalbim ateşten kordu ben beklerken
İçimde bir ordu, zapt edilmez, ben beklerken
Sabır işlerim nakış nakış yine ben beklerken

Ben beklerken sokaklar daha çok çocuk doldu

Tam yirmi yılı buldu bu asil mücadelem
Neler yaşandı bitti hem yazmıyor kalem
Her yanı zulümdür her yanı acı ve elem
Yine yılmadım, bekliyorum her dem

Sade bana değil yavruma kıydılar hem

Kırıldı kalemim, lalim söylemez dilim
Yanarım ah! Niye yine anlatamaz halim

Bir beyzaya düştüm kelebektir misalim
Yanar durur ömrüm ol beyzaya hasretim

Fethi mi özledin Mahzun Sevgili? Hasret gitti Eyyüb?ün
Saraçhane! Fatih?in vakfı! Ol yiğitler atına eyer ördün
Atın eyerler Ashab, aşkı için Resul?ün; günlerden daha dün
Ah İstanbul! Yıkıldın bir yokuşta, çağ yangınıyla öldün!

Yangın yıkmazdı ol Yokuşu! Belli vahşete gömüldün..