Şubat Türkay Şiirleri - Şair Şubat Türkay

Kendi yalanlarına inanan insancıklar..

Bir gün kendi kendilerine tapacaklar..

Yarı sanal sahte bir yalnızlıkla..

Ne ihtilaller gördün sen..

Boşlukta savrulan sloganlar arkasında..

Gülümseyen bebeksi yüzdün..

Acı tutkunun kardeşidir.
Ve konuştu ışığı getiren....
Biz bunu güneşten bekliyorduk....
Ya da güneş sanıyorduk günü getiren.....
Kucaklarken sabahın ilk saatlerini....
Vazgeçtim senden ve ötekilerden....

Fazla miktarda sen birikmişti içime..

Efervesan tabletle söküp atamıyordum..

Kalbimi kutsal toprak bellemiştin..

Neden her kasabada bir istasyon caddesi var..
Dolaşır durur umarsızca hiçliğin bavulları..
İnsanlar umutlarını gelenlere mi bağlıyorlar
Yoksa gidenler mi medet umdukları..

Ben zaten senden önce sevmiştim, yalnızlığı..

Hangi anne o çiğ sütü verdi sana
Nasıl bir kafada işledin bu cinayetleri
Ne biçim sevgiden yoksun bir çocukluk
Şeytanla ilk Randevuda oldun karakolluk

Cehennemde yer ayırttım senin için

Şimdi senin yüzünden..

İyi bir insan olmak zorundayım..

Gündelik avuntular için ışık şehrinde kaçtın..

Seni, genel istek üzerine öldürüyorum..

Ey benim iyimser ruhum..

Üzgün değilim,

Kaçın çocuklar kaçın!!

Kan emici vampirler geliyor..

Cami avlularında din satıyorlar..

Kaçıp gidesim var buralardan..

Eğer kendimi de götürecek olmasam..

Bir dakika bile durmazdım..