Seni severdim aslında.
En çok da bana bakışını.
Gözlerinin içi gülerdi,
Her cümle kuruşunda…
Anlam veremediğim,
Gemiler kalkıyor yüreğimden,
Senden liman olur muydu?
Yoksa sadece ben miydim yorgun?..
bitkin…
durgun…
Bitmiş bir resime, son anda çizilmiş iki alaca çiçeğiz biz seninle…
Sadece manzaraya renk katsın diye...
Bizim sevdamız; işte öylesine...
Seni severken ben,
Hiç acıkmıyorum mesela.
Bazen, ufacık bir çocuk oluyorum,
Severken seni.
Gökkuşağının rengi,
Gün karanlığa kavuştu yine,
Gecelerden boncuk yaptım kendime.
Yokluğunun sayısındayım...
...............
Tek telaşım;
Ileriye mi yoksa geriye mi sayayım? ..
Alışmak mı daha zor,
Yoksa unutmak mı? ..
Yokluğuna şarkıları sığdırdım,
Her melodi seni bana getiriyor...
Her gün yeniden aşık olmalıydım sana,
Tıpkı ilk günün heyecanı gibi titremeliydi yüreğim.
Sonra aklım karışıp,
Kelimeler birbirine dolanmalıydı gözlerine bakarken…
Geceye gözlerimi kapadım.
Yüreğimden geçenleri dinliyorum.
Melodiler akıp gidiyor,
Bu hikaye hiç bitmiyor…
En büyük kabuslarım olsan da,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!