Yaşamıyor artık.
Darağacındayım
İki ayaklı iskemlede
Urganımı ilmikledim ellerimle
Ya öte
Ya beri diye
Kaç göz ağlıyor gözlerimde
Gecenin hava boşluğuna yakalanmışım
Oksijen kaybediyorum her nefes alışımda
Kirpiklerimi tavanın örümcek ağlarına asmışım
Kötürümlüğe mıhlanmışım sırtımdan ranzama
Kan demliyorum kar suyuyla damarlarımda
Ayak tırnaklarımdan ter yağıyor çarşafıma
Gece
Milyon parçaya bölünmüş
Cam kırığı
Her nefes alışım da
Bir kez daha ısırıyorum
İçime akıyor kanım
Okyanusdan
Bir kibrit çöpüne tutunarak
Kıyıya ulaşabilmek kadar
Mucize ise de umut
Bozkır yangınından
Alazların arasından
Yagmur yağıyordu geceye
Kara bulutları
Isıtsada hayalin
İçimde mıh gibi
Çakılı yokluğun
Gözlerin suya düşer
Titreyen bir mum aleviyle aydınlanıyordu oda
Perdelerini sımsıkı kapamış sabaha
Tuvale kendi resmini çiziyor kadın
Ve dudaklarını fark ediyor aynada saçlarını tararken
Yaşadığını anımsıyor nefessiz kaldığını sandığı anda
Küt küt atıyor kalbi gramafondaki müziğin aksine
Okyanus ötesinden geliyor emir
Sınırları değişecekmiş ülkemizin
Hainlerde bir sevinç
Bir sevinç ki
Ağzı kulaklarına değiyor
İşbirlikçilerde tatlı telaş
Bir başkayım yokluğunda
Sen olmayımca yanımda
Üşüyorum işte
Civa genleşip yirmi dokuz olsa da
Isıtmıyor içimi yalancı bahar
Soğuyorum hayattan
Kar topluyor bu hava
Gözlerinden anlıyorum sevgilim
Fırtına öncesi sessizlik
Ustura gibi çiziyor yüreğimi
Kan revan içindeyim kendi ellerimde
Dokunamıyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!