Seyfi Karaca Şiirleri - Şair Seyfi Karaca

Yine böyle bu vaziyet
Tencere taşarken kaynayan kazanında dünyanın
Çömçeye paha sorma derdine düşmütü de insan
Kılı kırk yaran yalanda dolanda saati ters tarafından çalıştırıp
Keskin kıyafetli
Jilet bakışlı

Atinanın dışında kalanlara
Kazık atmasaydı bile Perikles
Sanırım gene ölümüne koşacaktı
Alınmış üstüne vazife bilen
Deli sevinç
Agemennonun karısı Heleni turuvalı Parise

Karnın...
Zıngır zıngır zil davul
Ne çalarsa çalsın karnın
Kalbin senden umudu kestiyse
Kafan basmıyorsa hayıra ve şerre
Aç ve açıktaysan insanlığını dünden mezara gömdüğün

Boş koltuklarda seyreden bir yol gibi
Patlayan araba kornalarına tutsak caddeler
Sanki kavaklar boyu
Uzun boylu ağaçlarla birlikte ölmekteler
Diyecek sözü kalmayan tükenmişliklerle
Birbiriyle altlı üstlü

Tarifsiz
Uzak ellerden doğmuş bir salkım ay ışığı gibi
Camdan bakan evin güzel konuğu tarifsiz
Aramızda ne yel var ne boran
Aramız
Sümbül dağlarından çiçek

Kendi olmamaya bir türlü yanaşmayan
Kol dirseklerle
Ayakları ateşler püskürtüsünden di li geç miş
Tırnağında bir yerde aslı olmalıydı oysa
Bütün tükenişlerinden
Ölümlerden zoru döne döne

Aklında hep aşk olmalıydı kalan gidenin
Tomurcuk bir çiçeği binbir düşlerde açarken zaman
Sanki solmayacağına hiç...
Aynalar içinde yalan resimlere bel bağlamaktansa
Ele avuca gelmeyen ve yalancı..
Otobüs değiştirir misal hiçbir yerde durağı olmayan

Ne olacaksa olsun artık tahammülünün
Bekle bekle sonucu sağlama çarkıt sürükleyen süreçten
Can havliyle cılkı çıkık tükenmişliğini
Çıkmaz sokakların kütüklüğüne kötekleniveren
Sağı,solu, önü, arkası paramparça kopukluklarla
Ayrı gayrı sobeli

Hiçbirşey
Çöl kaktüslerine gönül veren çiçekleri kadar sahi değilken
Buruk meyvelerini kimbilir kaçbir öksüzlükten
Bağ bostan ettiği
Muhafız dikenlerinde en güzel koynum diye saklayarak
Ben diyorum ki

Cenazesinin ardından
Felakete dolmuş kaldıranlar korteji
Herkes gidiyor diyelerin aldanmışlığına uyup
Uğranılmış bir baskın sonrası herşeyin yerle bir perişanlığıyla
Toplaması ömürden ömür isteyen
Eğer