Serkan Ökçe Şiirleri - Şair Serkan Ökçe

Kendimi o gökyüzünden aşağı dökerim
Bir yıldız gözyaşlarını saklar bağrıma
Yağarım her kasım
Bir sevinç telaşıyla her nisan,
Ve çırıl çıplak bir çocuk gibi
Doğduğum her ağustos ayı

önümden yürüdü
siyahlar giymişti
simsiyah gözlerine
sanki hayallerimden düşmüştü
gözlerimin önüne

Yürürken...
Soğuktan üşüyen ellerimi
Günahkar bir çiçeğe uzatıp,
Kopardım onu
Hayatın kenarından,
Çok ama çok uzun zamanlardan

Ne fallarda görecek falcı
Bilseydi söylerdi çoktan sana
O ters çevrilmiş kahve fincanı
Bildiğim bir şey var;
Ayrılık ölümden de acı
Seni ben severek terk edeceğim…

Bir ruh, bir beden
Ayrılıp gider
Hüzünlü adımlar peşinden
Korkular dökülür
Çığlıklar yükselir vicdanların sesinden
Ne bir kayboluş bu

Dokunma aşka sevdaya
Dokunma bana…
İstemedim ki kalbini, sende kalsın
Sende kalsın ellerin, gülüşün
Üşütür beni keskin bakışın
Dokunma, değme…

Tren geldi istasyonuna
Camlardan yarım sallanan kafalar
Kavuşur gibi toprak suya
Açıldı kollar
Dolanıp boyuna
ben ağlasam

Avuçlarımı öyle bir sıkmışım ki
Kimse almasın diye seni
Öyle bir kanat çırpmışım vardı ki
Gökyüzünden hayata
Bir avcı uzanıyor seni almaya
Gözlerimde...

Hani o ellerin
Tuttuğumda bırakamadığım
Sevdiğim, canım, bir tanem
Gözlerin solmuş
Hani o fener gibi ışıl ışıl parlayan gözlerin
Ya o yüzün

Sen derken
Bu şakağımda ki kar
Bu çizgi
Sen giderken bıraktığın
Ne varsa eskidi şimdi