Bir yalnızlığımızın koluna girdiğimiz gecelerde,
Sabahlar bulurdu bizi,
Kendimizi bulmadan.
Kazandığımız zerre mekân yokken,
Kaybettiğimiz zamanlar.
Gömülmüş sessizliğine, perişan bir düşün.
Beni gece gündüz yaralayışından,
Bir anlam mı çıkarmam gerekiyor?
Tut kolundan yalnızlığımı,
İyice sok içine,
Çıkarıp kıyafetlerini.
Ve giydir yeniden, kendinle beni.
İki mavi arasında ince, keskin çizgide,
Direnen bir sevdadır yaşamak.
Guruba karşı içilen çay;
Bir kâinat ikramıdır.
Tutkunun gölgesi ruha düştüğünde,
Koşan adımlarıyla utku inancının,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!