Selahattin Yetgin Şiirleri - Şair Selaha ...

Mağrur bir düşün alyansına gözyaşı damlıyor sevgili, dalgalara kapılsın anılar
Yangın duvarı aşamadıkça kendini yakarmış, umarsız sözcüklerin girdabında hatıralar
Her sevda Anka olup sevgilinin yoluna bakarmış, bu çelişkili kürede tükenirken aşklar
Kendi gerçeğimizin sahnesinde gönlümüz yaralı, ateşin yanmadığı sahnede yalan oyunlar

Yüreğime vakitsiz yuva yapan kuş gibidir aşk. Onu asla üşütmem, çekip gitmesine izin vermem. Mevsimlerin hırçın rüzgârı yamandır, geceler uzun, gündüzler ayazdır, bekleyişlerin kapısını zemheri de olsa örtmem. Okşayamasam da kanatlarını, saramasam da çığlıklarını ben aşkım aşktan da öte, sevdayım sevgiden öte. Yaşamak benim için mütevazı bir yolculuk, düşlerle harman olur, sözlerle savrulurum ve bu çelişkili kürede sonsuzluğa bırakacak sözlerimle gururluyum.

Hangi yalnızlığın yağmur tanelerinde
Bulutlara unutuluşun resmini çizmişsin
Sevda pınarlarında kaybederek gülüşünü
Yokluğunun gecelerine asmışsın yüzünü.

Geceleri gel uzun gecelerime haydi

En hoyratını seçerek eşkâlsiz bir günün
Sözlendik sevinçlerin vakitsiz balasına
Yüreklerimizdeki kan oluklarına ağırdı
Kırmızı bir düşün içinden geçerek ikimiz
Gönlümüzdeki veballere tutunduk
Sinsice acıyordu yine de sol yanımız

Yağmurun küskün zerrecikleri unutulmuş bir gölette
Yaşamın eski saflığında kasvetli düşünüş var yürekte
Güz düşünüşleriyle belleğini onarıyor yaşlı bir adam
Suskun masallara kar yağıyor, rüzgâr kendine dargın
Üşümüş gönlümün peteklerinden özlemin damlıyor

Her öykü bir yaşanmışlık öyküsünü saklar özünde, her yaşanmışlık bir öyküdür aslında ve aşkın iğnesi gibi batar bir gün yüreğin bir yerlerine. Hayat kimi karanlık bir yol, kimi aydınlık bir gelecek gibi gülümserken insana düşler ekilir geniş ovalarına, mevsimler dönerken toplarız ektiklerimizi ve bir yağmur altında kimi dudaklarımızdan aşkın türküsü, kimi de hüznün o garip sövgüsü dökülür…
Her an yaşanılacak bir mutluluk karesidir özetle, bizler o karelerde mutluluklarımızı izledikçe insan olduğumuzun farkına varırız…

Var ediş öyküsüne sığmayacak bir kadının dünyaya ışınlanışı ve yaşam panosundaki yerini alışıdır bu öykü. Her karesinde emsalsiz bir düşünüş, her rahlesinde bir yaşayış destanı, varoluş güncesi saklı. Bir mutluluğun tanımı gibi olağanüstü…

Günlerden herhangi bir gün ve Tanrı bulutlarla körebe oynuyordu. İçindeki garip sıkıntının sebeplerini soruyordu geceyi bekleyen haylaz yıldızlara. Ay kendi şavkında saçlarını tarıyor, usulca gülümsüyordu bu evrendeki yapayalnızlığına. Gökyüzünün o bomboş sokaklarında uzun süre dolaştı Tanrı. Canı müthiş sıkılıyordu ve birden ay ışığında saçını tarayan bir kadının aksini gördü yemyeşil sularda. Elleriyle dokunmasıyla bu aksin kaybolması bir oldu.

Gecelerimin derin kuyularında bir başınayım, aşktır rotam
Bir bakışın tanrısal düşündeyim şimdi, baharlarım yaman
Balçıktan örülmüş bir kafeste çığlıklara durdum, azdı yaram
Anıların dövmeleriyle vuruyor düşlerimi hızla eriyen zaman
Kahredici bir yürüyüşle azaplardayım, aşktır katlime ferman
Bana kokunu borçlusun, cellâdım olsan da, ey onulmaz sevdam.

Çekip perdenin efkârını kendine
Sana açılıyorum bir nefes gibi
Gözlerimde upuzun bir sonsuzluk
İçimde yorgun bir sus
Gitme diyor şarkılar
Sen yoksun

Aldanma ellerimin çizgilerine
Çatlamış bir yürekle soy beni

Rotasını şaşırmış bir geminin yaşlı güvertesindeyim
Eski/l bir uğultuyadır şimdi yolum, kayıp göçebeyim

Mermer düşlerimizin özüyle denizler aşarız yaşadıkça gelgiti
Mavidir yüreğimiz, pembe boyalı evlerde kaybederiz düşleri
Kirli bir gömlekle yaşar, papatya sevdalarla yolarız takvimleri
Yüreğimizdeki aşk dövmeleriyle hayat rotasız, yamalı bir gemi