Dedi ki şairim
Bazı insanların yüzüne bakıyorsun
Gördüğün şey yaralı bir yürek.
Sonra diyorsun ki
Ayna insan icadı.
Dedi ki şairim
İnsanlık o kadar hızla koparılıyor ki insanlığından
İyilik bir organ olsaydı
Çağımız engelliler çağı olurdu desek
Yanlışlanamazdı.
Ki o sensin
Gözleri buğulanmış bir kuytusunda turuncu akşamın
Usu yangı düşü kızıl
Ki o benim
iki elim iki mendil..
Haydi be emekçiler
Geriverin ipleri...
Geriverin de ipleri
Sallansın sömürgenlerin dalları...
Haydi be ipler, geri verin bana
Bana geri verin
Karanlığın ışığa oranı, ışığın karanlığa oranıdır bence hemen her zaman.
Işık ve karanlık, hemen her zaman aklın üzerinde bir konu olmuş insanlar için.
İnsanlar bu çatışmayla insanın varoluşunu tanımlayabilmişler.
Çünkü insan ışıktır kendisinin dışında kalan her şeye.
Her şey insandan yansıyarak her şey olabilir ancak.
Ancak her şeyin içinde insan da bir şeydir bu unutulmuş çok zaman.
O sensin
Kimse sana bakılmamış bir gökyüzü vadetmiyor
Ne akrep ne yelkovan, ne de ışıktan damlayan zaman
Biçim vermiyorsa ellerin
Koşulsuz bir tragedyadır yaşam aynanda yansımayan
Bir damlayken orada
Vazgeçerse bakmaya okyanusa
İnsan
Kendinin içdenizi de değil ne yazık
Kim bilsin ki
Onsekiz çarpımıdır birle kendisinin
Dokuzun ikiyle çarpılmasıdır
Üçle çarpılmasıdır altının
Dört karıyla düşünenler
Beşin hiç hükmü olmaz bazen
Dörtten sonra beş gelir bilmez misiniz
"Yalnızca seni sevdim" dedi adam.
Ekledi sonra, "sadece".
Sonra çekildi aynanın karşısından.
"Yalnızca seni sevdim" dedi kadın.
Başka bir sözcük eklemedi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!