Sebahattin Kömürlü Şiirleri - Şair Sebah ...

Dönüşü
Olmayan bir yoldu yolumuz

Koştukça uzayan
Uzaklaştıkça
Uzaklaştırılan mesafe

Bu
Memleket,
Bizim diye,
Canımızı verdik.
Kara toprağa,
Bile, bile.

Leyla gibi
Mecnun gibi
Dolandık dünyanın çöllerinde
Hasretle yanan gönlümüze
Bir damla
Su

bütün
bütün ayrıldı
sevdalarla taşan yüreklerde
madde
kendi
katılığınca

dağlar gibi dağlandık
yollar gibi bağlandık
böyle birbirimize

meğer
ayrı dünyaların insanıymışız

unutulmuş dünyalardan,
seslenir gibiydi.
sesi,
dolum, dolum
doluydum yüreği,
dudaklarından süzülen

Alem, bana mecnun diyor,
Ben aleme ne diyeyim.
Sen sevdin hey garip gönlüm,
Sana ben, ben ne diyeyim.

Uzadı durdu bu yollar,

Düşünme neyi bekledin, neyi buldun diye
Sen değilsin ki ilk kez, ya da son terk edilen
Sevgisiz yaşamaya alışırsın zamanla
Mutluluğun tılsımı gönlünce yaşamada.

Geçmesin bir daha sevda treni aklından,

Mutluluk
Dağın altında
Yarda

Ya da
Sonsuzluğun tam ortasında

mutluluk
bu dünyada bu hayatta

mutluluk
dağ başında
bulutun ortasında