Sebahattin Kömürlü Şiirleri - Şair Sebah ...

Ne çöldü yaşadığımız,
Ve
Ne de
Bitimsiz deniz...
Solgun yapraklar gibi dallar üstünde,
Ağlayan gözlerle,

güneş doğar
ay da doğar sanırız
...
parlar mı yıldızlar böyle
her gece yarıları...

bak
nasıl geçiyor zaman
istemediğin an
yüreğindeki yaradan
dökülen kandan
kımıldanan

Hayat,
Zenginlerin aşkları,
Fakirlerin,
Açlıkları.

Hani,
Günler nasıl biterdi, peş peşe,
Varmazdı farkına,
Diz,
Göz,
Anlamazdı yürek üst üste konan sızıları,

boşuna
bel bağlama
gelecek olan gün
bu günden kara
hiç ufuklara bakma
umutla

Ve
Şunları söyledi,
Mezardan kaçmış suratlar gibi,
“yıykayın yıykaya bilirseniz
Kendinizi,
Öyle bir ateş yakın ki

elbette
bitecek çekilen çile
bırak ağlasın göz
bildiği gibi

kader oynar

sonu geliyor emperyalizmin
nasılda kokluyor sağı solu
saklanacak bir delik arıyor
güvenli
bulamayacak bundan böyle
mağra diplerine girse bile

Bir halka,
Bir halka daha,
Olur bir zincir…
Olur mu hiç tutsak,
Zincirle fikir…
Okyanuslar kurutulur,