Sana yazmadığım iki çift söz bulamadıktan sonra
Şair olmamın ne önemi var?
Her mısra, dudaklarımda eksik bir nefes,
Her kelime, senden ödünç alınmış bir sessizlik.
Kâğıtlar beyaz değil artık,
Ruhumu dağlar sensizlik,
Üzerinden yıllar geçse de ben hâlâ seninle,
Kimse bilmez sana yandığım geceleri,
Kimseler duymaz içimden kopan feryadı.
Bilirim düşlerinde kimi gördüğünü,
Anlatır sana özlemimi gözlerim,
Ben her iki cihanda seni isterim.
Ne bir dilim ekmek, ne de bir yudum su
Adınla doyarım, sensizsem yokum.
Bu tren nerede duracak, kim bilir?
Kan damarlarıma sığmaz oldu hüzün,
Hücrelerim, sessizliğini haykırıyor artık.
Tabii ya
Sanki dünya benim etrafımda dönüyordu,
Ne olacaktı sanki?
Birer birer gittiler,
Hep sessiz kalanlar.
Bir ben kaldım yalnız başıma.
Gidenlerin acısı vurdu bana,
Sessizlik oldu, sessizlik oldu.
Sevdim ama sevilmedim,
Benim de hayallerim vardı.
Sebep hep sorunluydu,
Benim de hayallerim vardı.
Bir mana, bir kısa boyluydu,
Seninle tattığım o mutluluğu
Hangimiz daha çok seviyor?
Seven sensin belki.
Ama seni en çok seven
Benim.
Bir zamanlar sevdik,
Hayaller kurardık beraber,
Kaç bahar geçti
O gündüzlerin üzerinden.
Her şey aşkımız içindi,
Anlayamadım, yıllar geçse de içimde kök salan sevilme arzusunu.
Belki de anlayamayacağım bundan sonraki bütün zamanlarda.
Her hatırlayışımda kalbimde ince bir sancı belirir,
Seni hissedince durur zaman, kalır bir köşede, sessizce.
Hüzünle dolar gözlerim, bakışlarım ve ben,
Belki benim yazmamı bekliyordun,
Belki de ben öyle zannediyordum.
Sessizlik içinde kaybolurken,
Sözler susar, kalp hep seni arıyordu.
Ama zamanı geldiğinde anladım ki,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!