Sabri Özcan Şiirleri - Şair Sabri Özcan

“Ger derse ki Fuzuli güzellerde vefa var
Aldanma ki şair sözü elbette yalandır”

KÜRESEL YALANLAR-DEMOKRASİ

Canı cehennemeydi aşkların
Sen bana yar olmayacaksan
Batsındı bu dünya yansındı alem
Bir daha öyle güzel bakmayacaksan

Kirpiklerin hançer çiçeği
Kaşların saçıkara
Perçemin kara kılınç
Zülf’ikar mısın zülf’i yar

Papatya gibidir çocukluk aşkı
Dalından kopunca kokusu artar
İlk gençlik aşkıyla zambaklar
Güneşi görünce sararır solar

Gençlik çağında başlar mecazlar

Sen benim yavan ekmeğimsin
Nice güzeller katıktır sana
Sen benim kuru soğanımsın
Her öğünde güzellik aşımsın...

Sen uyurken ruhuna sarılıyorum her gece
Titriyorsun bir azizenin tini oluyor tenin
Sebebi benim sebepsiz titremelerin
Ne tülleri uçuran rüzgar
ne de bir sayrılık eseri
aşkımın soluk nefesi

Diri diri yanmak nedir; aşktan öğrendim
Alev ateş donmak nedir; meşkten öğrendim

Sen aşk mı arıyorsun körlüğün aynasında
Sen meşk mi arıyorsun et ve kemik arasında
Sen köşk mü arıyorsun yokluğun ortasında
Sen seni mi arıyorsun meyhane arkasında

Sen benim olmadığın yerdesin

Aklıma aşkın cemresi düştü;
Geçmiş aşkların zümresi düştü! ..
Ah-seni gördüm göreli ey yar...
Şuh güzellerin zühresi düştü.....

El değmemiş orman çiçeklerinden kucak dolusu getirirken sana
Geç kalmış karlar erken açmış çiçekleri savururken buza borana
Kucağımda kuru çalı yanık yaprak uyandım donduğumu bilmeden
Öldüğümü görmeden gömülüp gitmişim aşkın zakkumlu cangılına