Sabri Özcan Şiirleri - Şair Sabri Özcan

Senden sonra
Şiirle sustum
Gülerek dindirdim acılarımı
Senden sonrası cehennem

Ve ben som ateşler içindeyim

Gülmeyi bilmeyen ağlamayı hiç bilmez
Yılışık sevdalarla ruh bir gülebilmez

Mucizenin nefesi bir kayanın ardında bekliyordu
Nefes nefese kaçarken Musa ve arkadaşları
Yarı geceden beri rahmet nefesini üflüyordu
Dalgalar giriştikçe rezonansından sular köpürüyordu
Şöyle ki görsen kıyamet kopacak sanırdın birazdan
Sular bir olup hizaya geldi işaret beklediler asadan

Alabildiğine kar yağıyor
Ruhunla ruhum arasına
Fırtınalar giriyor
Ölüm kalım sırasına
Ellerimi götürüyor rüzgar
Ellerim bembeyaz ellerim kar

Ters esen rüzgarların girdabında yüzüyorum
Kendini havada unutmuş bir kuş misali
Kocaman kanatlarım olsa boy versem gökyüzüne
Sonra hışımla fırlayıp çıksam bu girdaptan
Ne fırtına ne hortum ne şimşek ne yıldırım
Aşılmaz denen yolları bir hamlede aşarım

İkindi çayından önce
Bir jet göğü çiziyor
Mavi üzerine beyaz çizgilerle
Rüzgar dut ağaçlarını ırgalıyor
Gök armağanı çocukların gözünde
Birbir düşüyor dutlar yere

İşe girmişti okul bitince
Büyük işlerin adamı
Ustalaştı üçün birinde
Tam memur olmuştu
Birin dördünde
Emekli oldu yaşı erince

Anlatılmaz acılar içinde kıvranırken halim
Sesimi bir duyan olacağından ümitsiz
Anlamaz halimi sevdadan nasipsiz
Ne küpeli hızmalı oğlanlar ne saçları traşlı kızlar
Ne kenarı iğne oyalı şiir yazan ev hanımları
Ne de edebiyat enkazından şiirler çatan şairimsiler

Bütün şairler
Suskun çocuktular
Onlardan suskun
Veliler vardı
Üstünde suskun elçiler
En suskunumuz bir yetimdi

Bütün şairler
Suskun çocuktular
Onlardan suskun
Veliler vardı
Üstünde suskun elçiler
En suskunumuz bir yetimdi