Özlem Saba Şiirleri - Şair Özlem Saba

'...ve birden bir melek fısıldadı küçük narin kulağına,
asil insanlar savaşmaz, sevişir.
sevişe sevişe dövüşür.
ama saf sevgi olası her savaştan üstündür’ dedi.

oysa ki,
biz seninle
hep beraberdik sevgili!

güldüğümde,

En çok da kendim okumak istiyorum yazacaklarımı
Herkesten önce

Sanki içimde duyduğum her ses
Bilmediğim bir dilde
Bilmediğim bir yerlerden doğuyor içime

Şimdi her şeyi sevmek mevsimi

Yaraları sarmak, öpmek

İyileştirmek mevsimi

Beni seviyor
Bu yüzden, yavaş yavaş veriyor zehri kanıma

Onu anlıyorum
Kurbanını önemsiyor
Bunun için ona minnettar olmalıyım

saçlarının içinden güvercinler uçuran kadın.
bütün antik acılarını gömmelisin artık tarihe.
tarih ki;
bütün acıları içinde barındıracak kadar arsız,
ve de sadakatsizdir...

Ufukları yırtan bakışlarına kaç söz söylenir.
Kaç türkü yakılır.
Tarifin ne mümkün senin,
Korkarım kaç kelimenin intiharı olur adın...

Ellerim titrer her yazışımda.

Onlar görünür değil
Gören sensin

Sesi yok hiçbir şeyin
Duyan sensin

İki kadeh şarap
Ve özlemin.
Senin özlemin.
Gelmedin bu gece.
Biliyorum.

Bir yerlerde azalırken
Başka yerlerde çoğalıyorduk

Ah ne güzeldi
Ne güzeldi